Όποιος εξαιρεί τον εαυτό του δεν τον αγαπά

Δεν αφορά μόνο αυτόν που τον εαυτό του υποτιμά, αλλά ΚΑΙ αυτόν που τον υπερεκτιμά. Δεν γαμάει δηλαδή τον εαυτό του μόνο αυτός που πιστεύει ότι δεν μπορεί να αγωνιστεί, αυτά τα πράγματα είναι για ήρωες, τον γαμάει ακριβώς το ίδιο κι αυτός που πιστεύει ότι ο λαός είναι βόδι, άβουλος, και χρειάζεται εκείνον για να τον οδηγήσει. 

Επειδή αυτός που εξαιρεί τον εαυτό του υπερεκτιμώντας τον, είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει το πρόβλημά του (δεν είναι καθόλου εύκολο να διαγνωστεί, όπως του πρώτου), θα γράψω συγκεκριμένα και μόνο γι’ αυτόν.

Κι εγώ με εξαιρούσα υπερεκτιμώντας με. (Όχι στον αγώνα, στον αγώνα ποτέ δεν με εξαίρεσα, στον αγώνα με αγαπούσα, κι είναι κι ο λόγος που έδρασα.) Με εξαιρούσα ως μάνα. (Αν δεν είχα κάνει κι εγώ όλες τις βλακείες που υπάρχουν, δεν θα μάθαινα. Που αυτό δεν σημαίνει ότι είναι απαραίτητο, αναγκαστικά πρέπει να κάνεις ό,τι βλακεία υπάρχει για να μάθεις. Εμείς αναγκαστήκαμε διότι δεν υπήρχε κάποιος μπούσουλας. Δεν ξέραμε τίποτα! Όλα από την αρχή τ’ ανακαλύπτουμε. Λες και δεν πέρασαν όλοι αυτοί που πάθανε! Και ο λόγος που ενώ έχουν συμβεί, και ξανά μανά συμβεί, και άπειρες φορές στην ιστορία, αλλά εμείς δεν παραδειγματιζόμαστε, ώστε να διαγράψουμε κάποια στάδια, να μην χρειαστεί να τα περάσουμε κι εμείς, φταίει το ότι ΜΑΣ ΕΞΑΙΡΟΥΜΑΙ. Λέμε, άλλες εποχές, άλλες συνθήκες, άλλες πλανητικές επιρροές, και κουραφέξαλα. Και προς απόδειξη του ισχυρισμού, θα φέρω ένα σημερινό, απτό, πραγματικότατο παράδειγμα. Κάθε αγωνιστική κίνηση που αρχίζει ακολουθεί τον ίδιο ακριβώς δρόμο. Κάνει τα ίδια ακριβώς λάθη. Πχ πάει ένα κόμμα και λέει σ’ αυτούς που αγωνίζονται είμαστε μαζί σας, σας προσφέρουμε στήριξη. Αυτοί, οι απλοί άνθρωποι που αγωνίζονται, ενώ δεν είναι με το κόμμα, το θεωρούν θετικό, πιστεύουν ότι θα βοηθήσει να δικαιωθούν αν τους έχουν για πλάτες, και τους δέχονται -αντί να τους σκυλοβρίσουν και να τους κλείσουν την πόρτα στα μούτρα. Και την ίδια στιγμή, το κόμμα καπελώνει τον αγώνα τους. Και με το που τον καπελώσει, τερματίζεται. Όλως μαγικώς, όλως περιέργως….. Μου ‘ρχεται τώρα στον νου το παράδειγμα της Χαλυβουργικής. Ρε φίλε με το που πήγε το κκε στους χαλυβουργούς, την άλλη στιγμή τέλειωσε ο αγώνας τους. Κι ενώ μάχονταν τόσο καιρό οι άνθρωποι. Να μην πολυλογήσω κάθε αγώνας είχε ακριβώς την ίδια τροπή. ΓΙΑΤΙ δεν βλέπουμε τους προηγούμενους, αυτούς που έχουν προηγηθεί, για να πάρουμε το μάθημα; ΩΣΤΕ να μην χρειάζεται ρε αδελφέ, ΟΛΟΙ να ακολουθήσουμε το ΙΔΙΟ ρε φίλε, μα το ίδιο μονοπάτι! Κάθε αγωνιστική κίνηση εξαιρεί τον εαυτό της. Οι άλλοι ήταν μαλάκες και την πάτησαν. Πάμε στο ζητούμενο.)

Με εξαιρούσα λοιπόν υπερεκτιμώντας με ως μάνα. Που σημαίνει, όταν ήμουν άρρωστη (του θανατά, να μην μπορώ να πάρω τα πόδια μου) έπρεπε να κάνω ό,τι ακριβώς κάνω κι όταν είμαι καλά! Κάνω 1.500 δουλειές όταν είμαι υγιής, ε, 1.500 δουλειές ζητώ από τον εαυτό μου να κάνει κι όταν σέρνομαι! Επειδή νομίζω ότι ΜΠΟΡΩ! Ο ζούπερμαν! Δεν με θεωρώ άνθρωπο, με θεωρώ θεό! Εκεί που οι άλλοι σταματάνε, ο ζούπερμαν συνεχίζει.

Κοίταξε να δεις τώρα τι συνεπάγεται αυτό. Εγώ που με εξαιρώ ως ανώτερη έχω πολλές απαιτήσεις από τον εαυτό μου. Ό,τι κι αν ο εαυτός μου κάνει δεν θα μου είναι ποτέ αρκετό. Έχω τον εαυτό μου με ένα μαστίγιο, όλη την ώρα πρέπει να μου αποδεικνύει. Δεν μένω ευχαριστημένη ποτέ από το αποτέλεσμά μου, πάντα μπορώ και καλύτερα. Έχω δεδομένη όποια προσπάθεια κι αν καταβάλλει ο εαυτός μου, και δεν δίνω καμία αξία. Αυτό σημαίνει ουσιαστικά ότι με μισώ! Κι εμείς βλέπουμε την υπερεκτίμηση και το θεωρούμε κάτι θετικό!

Σκέψου ότι ακόμη και στον εχθρό σου, σε κάποιον που θα ήθελες να βασανίσεις, όταν τον έβλεπες να λυγίζει, να μην μπορεί να σταθεί, ε κάποια συμπόνια θα ένιωθες γι’ αυτόν! Σκέψου ότι τον εαυτό σου τον συμπονάς λιγότερο, ακόμη κι από τον μεγαλύτερο εχθρό σου….

Υ.Γ. Επίσης, φαίνεται ότι από την ίδια «ασθένεια» και οι μεν και οι δε πάσχουν, και από το αποτέλεσμα που φέρνουν. ΚΑΙ αυτός που νιώθει ότι δεν μπορεί, αλλά ΚΑΙ αυτός που πιστεύει ότι οι άλλοι είναι ανίκανοι, ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ… ΔΕΝ ΠΡΑΤΤΟΥΝ!!!!

Δεν είναι εντυπωσιακό;

Και αυτός που νιώθει αδύναμος να αντιταχθεί, αλλά και αυτός που θέλει να οδηγήσει το πλήθος, να μην πράττει;;;

Οι μεν με την δικαιολογία «είναι πιο δυνατός ο εχθρός» και οι δε «δεν θα πεθάνω εγώ, η πλέμπα πρέπει να θυσιαστεί, εγώ πρέπει να ζήσω για να φτιάξω την μετά εποχή». Η δικαιολογία όπως καταλαβαίνεις δεν παίζει ρόλο (που είναι διαφορετική), άπαξ και το αποτέλεσμα είναι ίδιο, σημαίνει ότι ο ίδιος λόγος ευθύνεται.

Μιλάμε για το ίδιο ακριβώς νόμισμα, που απλά έχει δύο αντίθετες πλευρές.

(τη φωτό την βρήκα εδώ)