Αλήθεια σημαίνει (=) α (στερητικό) + λήθη

Δεν ήξερα από πού προέρχεται η λέξη, το είδα σ’ ένα βιβλίο που μόλις τελείωσα.

Αν δεχτούμε ότι οι αρχαίοι πρόγονοι ήταν φωτισμένοι άνθρωποι (με την έννοια του «φωτισμένοι»: έβλεπαν ΚΑΙ ό,τι δεν υπάρχει, με την έννοια του «ό,τι δεν υπάρχει»: πέραν αυτών που με τα μάτια μπορείς να δεις), αυτό θα σήμαινε ότι δεν έδωσαν στην έννοια αλήθεια τυχαία αυτήν την λέξη.

Αυτό σημαίνει ότι πίστευαν (από γνώση ΚΑΙ με βεβαιότητα) ότι Αλήθεια είναι: ό,τι κρύβει η λήθη. Που αυτό σημαίνει ότι την αλήθεια την ξεχνάς. Που για να την ξεχνάς, σημαίνει ότι, κάποτε την ήξερες.

Στο σημείο αυτό να πω κάτι παρατραβηγμένο.. Διάβασα στο ίδιο βιβλίο: «ο Πλάτωνας βρήκε όλες τις ερωτήσεις, δεν βρήκε τις απαντήσεις». Χωρίς να έχω τις απαραίτητες γνώσεις (δεν έχω κάνει διατριβή στον Πλάτωνα, δεν ξέρω αρχαία, μόνο λύκειο τελείωσα) το θεωρώ σωστό, διότι αν ο Πλάτωνας είχε τις απαντήσεις στις ερωτήσεις του, θα είχε καταφέρει να φτιάξει την ονειρεμένη ιδανική πολιτεία του.

Κι ο λόγος που δεν είχε τις απαντήσεις ήταν γιατί δεν έζησε στην μαύρη εποχή....

Θα είχε τις απαντήσεις ΑΝ ζούσε στην δική του, την φωτεινή περίοδο, μετά ζούσε στην δική μας, την σκατένια περίοδο, και μετά ξαναγυρνούσε ΓΙΑ ΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΑ ΔΕΙ στην δική του (με την ίδια «λογική»: http://upogia-taxi.blogspot.gr/2016/08/blog-post_7.html), κάτι που φυσικά ήταν αδύνατον να συμβεί… στον Πλάτωνα όμως.

(Η ιστορία του ατόμου είναι μία μικρογραφία της ιστορίας του ανθρώπου. Μπορείς και στο γενικό και στο ειδικό να δεις την πορεία που οδηγεί στην ολοκλήρωσή του.)

Στο κυρίως θέμα…

Ήμασταν στο σημείο που κάτι ξέρεις αλλά το ξεχνάς. Όταν γεννιέται ένας άνθρωπος αυτό που συμβαίνει είναι: η ψυχή μπαίνει σ’ ένα σώμα. Ποιο από τα δύο νομίζεις ότι ξέρει την αλήθεια και ποιο ευθύνεται για την λήθη;

Κάπου διάβασα -δεν θυμάμαι πού- ότι ο άνθρωπος είναι 15.000 άνθρωποι μαζί, σ’ ένα σώμα. Νομίζω ότι η παρανόηση αυτή προήλθε επειδή έχουμε πολλές διαφορετικές σκέψεις, χιλιάδες διαφορετικού τύπου αντιδράσεις, (και στο γενικό του: ) υπάρχουν χιλιάδες (μην πούμε μιλιούνια) διαφορετικές εκβάσεις (αυτό που λέμε τι κατάντησες), ακόμα και υπό την ίδια συνθήκη ή/και για τον ίδιο λόγο. (Από το ίδιο πάθημα δηλ. μπορείς να πάρεις 15.000 διαφορετικές προσωπικότητες.) Παρ’ όλα αυτά (που όντως συμβαίνουν) η αλήθεια είναι άλλη:

Σκέψου για παράδειγμα το θέμα του αγώνα. Έχεις μία φωνή που σου λέει «αγωνίσου» και μία άλλη που σου υπαγορεύει όλους τους λόγους για να μην αγωνιστείς. Όσα πολλά κι αν σου λέει η 2η φωνή, όσο διαφορετικά κι αν είναι μεταξύ τους, η φωνή μία είναι. Ένας ο υποβολέας:

(Μία υποχρεωτική διευκρίνιση, επειδή ο καθένας έχει μία διαφορετική άποψη και για την λέξη «λογική» και για την λέξη «ψυχή», την κάνω συγκεκριμένη: Όπου γράφω «ψυχή» αναφέρομαι σ’ αυτό που κάποιος ονομάζει υποσυνείδητο, κάποιος άλλος ένστικτό, κάποιος άλλος ενόραση, κάποιος άλλος «το κατά βάθος μου», κάποιος άλλος αντίληψη. Όπου γράφω «λογική» αναφέρομαι στο ακριβώς αντίθετο της έννοιας της λέξης «ψυχή». Δεν τα διαχωρίζω δηλ. σε σχέση με τον Νου -τον νου χρησιμοποιώ για να βγάλω τα πορίσματα περί τα της ψυχής- και την παρόρμηση, αλλά σε σχέση με την θέαση.)

Ο ένας λοιπόν, υποβολέας είναι η ψυχή και ο άλλος υποβολέας η λογική (με την ως άνω μετάφραση).

Αν δεχτούμε το ανωτέρω, εύκολα μπορούμε να διακρίνουμε ποιο από τα δύο (ψυχή/σώμα) γνωρίζει την αλήθεια και ποιο ευθύνεται για την λήθη. Καθώς επίσης μπορούμε και να βγάλουμε το ασφαλέστατο πόρισμα ότι ΟΛΟΙ οι άνθρωποι έχουν την ίδια δυναμική (όλοι έχουν ψυχή και άρα τις γνώσεις, όλοι έχουν την ανθρώπινη πλευρά, που τους καθηλώνει αναγκαστικά και κοιτούν -παρωπιδέ- μόνο ό,τι μπορεί ο άνθρωπος με τα μάτια του να δει). Καθώς επίσης, μπορούμε και να βγάλουμε το ασφαλέστατο πόρισμα ότι αν ΕΝΑΣ καταφέρει να δει (ΚΑΙ ό,τι άλλο υπάρχει), ΟΛΟΙ το μπορούν.

Μέχρις εδώ τα γνώριζαν και οι πρόγονοι. Αυτό που δεν γνώριζαν ήταν τον τρόπο…

Ο τρόπος για να εφαρμοστεί στην πράξη (και από τον καθένα) η αλήθεια

Θα αποτολμήσω να επισημάνω τα λανθασμένα συμπεράσματα που οι αρχαίοι έβγαλαν, και ήταν αυτά υπαίτια για την μη ολοκλήρωση της αλήθειας -που είχαν απλά δει-, και ήταν υπαίτια γιατί από την στιγμή που έμεινε ανεφάρμοστη (και άρα -γι’ αυτό- μισερή) προκάλεσε αναγκαστικά το «ωραία είναι αυτά που λες αλλά δεν γίνονται». (Την πιο ισχυρή δικαιολογία για να ΜΗΝ κάνει ο άνθρωπος το χρέος του.)

Στο ίδιο -προαναφερθέν- βιβλίο διάβασα ότι τότε πίστευαν ότι για να φτάσει στην ολοκλήρωση ο άνθρωπος πρέπει να μην δουλεύει ή/και να μην ασχολείται με την πολιτική (κοινώς να μην έχει παρτίδες με την κανονική ζωή την ζώσα, για να μην τρίβεται ώστε να μην περισπάται), ή/και να μην έχει κάτι σημαντικό να τον κρατάει δέσμιο των αναγκών πχ οικογένεια (γιατί μπορείς να πέσεις στην άβυσσο μόνο αν δεν έχεις τίποτα να χάσεις), καθώς επίσης πίστευαν ότι μέσω αναθυμιάσεων μπορείς να «ξεφύγεις» για να δεις… κλπ.

Είναι αντίστοιχα με αυτά που σήμερα λέμε: θα μπορούσα να είμαι ο πραγματικός μου εαυτός, θα μπορούσα να αγωνιστώ, θα μπορούσα να διεκδικήσω το δίκιο μου, θα μπορούσα να κάνω αυτό που μου υπαγορεύει η συνείδησή μου, θα μπορούσα να τιμήσω τις αξίες μου, ΜΟΝΟ ΑΝ «ζούσα στο βουνό μακριά από την σάπια κοινωνία που αναγκαστικά σε κάνει ένα με τα μούτρα της» ή/και «αν δεν είχα σπίτι, δουλειά, παιδιά κλπ» ή/και «αν κάτι έπινα» κλπ.

Σύμφωνα με αυτά, μπορούμε να βγάλουμε το ασφαλέστατο πόρισμα ότι αυτό που έκανε αδύνατη την εφαρμογή ήταν το: δεν αφορά ΟΛΟΥΣ! Και μόνο που υφίσταται το «υπό προϋποθέσεις» παύει να είναι ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ και ΚΑΘΗΚΟΝ καθενός. Κι αν κάτι δεν είναι υποχρέωση και καθήκον ΚΑΘΕΝΟΣ, σιγά κάποιος να μην ΕΘΕΛΟΥΣΙΑ το κάνει!

Πάμε να δούμε τώρα τον τρόπο.

(Αν δεχτούμε ότι όλα όσα έχουν αναφερθεί μέχρι στιγμής είναι σωστά*): Το ζητούμενο είναι να εστιάζουμε σ’ αυτά που η φωνή της ψυχής μας λέει.

Να σταθούμε λίγο σε αυτό. Βουή έχουν καταντήσει οι φωνές μέσα μας, ένα άμορφο συνονθύλευμα, πώς θα ξεχωρίσω ποια είναι η φωνή της ψυχής; Η απάντηση είναι πρέπει να δώσεις την μάχη. Είχα γράψει σε άλλο κείμενο (βλ. http://upogia-taxi.blogspot.gr/2016/09/blog-post.html) «Απλοϊκά θα τον δώσω: για να συνηθίσω, ώστε να χάνω πιο γρήγορα. Δεν είναι της παρούσης.» Ήρθε το της παρούσης: Όσο δίνεις εσωτερικές μάχες, όλο και πιο εύκολα χάνει η πλευρά της λογικής. Όσο πιο γρήγορα/εύκολα χάνει, τόσο πιο φανερή γίνεται η πλευρά της ψυχής.

Εκτός του να 1. επιλέγουμε να τηρούμε τις εντολές της ψυχής μας (που, αν δεχτούμε τα παραπάνω, σίγουρα ξέρει πολυυυυ καλύτερα), το δεύτερο (2) που βοηθά έναν άνθρωπο να βρίσκεται εκεί όπου υπάρχουν όλες οι γνώσεις, είναι το να βρίσκεται μεγάλο μέρος της ημέρας/ζωής του στην ψυχική πλευρά. Κι εδώ έρχονται οι παρερμηνεύσεις που δυσχεραίνουν την αποστολή… Ο τρόπος για να βρίσκεσαι στην πλευρά της ψυχής, δεν είναι να κάνεις διαλογισμό, αναπνοές, να πιεις κάτι. Μπορείς να πας ΑΠΟ ΕΠΙΛΟΓΗ!! ΚΑΙ όποτε θες ΚΑΙ χωρίς κανέναν κόπο ΚΑΙ χωρίς κανένα κόλπο.

Θα στο αποδείξω απλά: Σκέψου μία στιγμή που «έπιασες» ό,τι δεν φαίνεται (πχ. μια στιγμή ανάλογη του παραδείγματος που αναφέρω εδώ: http://upogia-taxi.blogspot.gr/2016/08/blog-post_8.html «όταν καταλαβαίνεις ότι κάποιος σου λέει ψέματα ενώ τα λόγια του σού λένε ακριβώς το αντίθετο.»)

Σκέψου σε μια τέτοια στιγμή, τι ΕΣΥ, σκέφτηκες;

«Βλακείες, μιλάει η ψυχή μου και κουραφέξαλα, αυτά όλα είναι αποπροσανατολισμοί, ο νους στήνει παγίδες για να μπερδεύει τον άνθρωπο, ο διάβολος με τους πειρασμούς του, η μόνη αλήθεια είναι αυτή που φαίνεται, για να είναι κάτι αληθές πρέπει να μπορεί και να αποδειχθεί, ακροβασίες κλπ.» (Ξέρεις πόσα τέτοια θα μπορούσα να γράψω; Ου ου ου.)

Ερωτώ: επιλέγεις ή όχι ΕΣΥ αν θα μπεις ή αν θα φύγεις από εκεί;

Άλλο παράδειγμα: Είσαι ερωτευμένος, ανοίγει η ψυχή, νιώθεις να παρανοείς.

Ερωτώ: επιλέγεις ή όχι ΕΣΥ αν θα μπεις ή αν θα φύγεις από εκεί;

Άλλο παράδειγμα: Πεθαίνει το πιο αγαπημένο σου πρόσωπο, ανοίγει η ψυχή, νιώθεις να παρανοείς.

Ερωτώ: επιλέγεις ή όχι ΕΣΥ αν θα μπεις ή αν θα φύγεις από εκεί;

Πάμε τώρα στα απλά, καθημερινά, προβλήματα. Είμαι ολόκληρη εγώ, είμαι μέσα μου, είμαι η ψυχή μου, απλωμένη, ανοιχτή, βλέπω τα πάντα, καθαρά, μπορώ τα πάντα, καταλαβαίνω τι εστί αθανασία (δεν είναι της παρούσης).

Ξαφνικά σκέφτομαι ότι το παιδί δεν έχει φάει, ή ότι έχω εκκρεμότητες στην δουλειά…

Θα σου πω τι αισθάνομαι. Σαν να πέφτω από ύψος βαριά σε τσιμεντόπλακα.

Το να μπεις είναι ένα θέμα.. το να βγεις ένα άλλο… ή απλώς έτσι νομίζουμε;

Ξέρεις φίλε μου, τι μόλις σήμερα διαπίστωσα; Ότι ο λόγος που πέφτω σαν βαρίδι στην τσιμεντόπλακα είναι ΕΠΕΙΔΗ ΚΑΘΟΛΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΒΓΩ!

Πάλι εγώ η ίδια (στο "εγώ" βάλε τον καθένα, αφού έχουμε την ίδια δυναμική) το δημιουργώ αυτό το ανυπέρβλητης, απερίγραπτης δυσκολίας, ασήκωτου βάρους, συναίσθημα!

Επεξηγώ απλά: Αν κάτι ΘΕΣ να το κάνεις δεν σε κουράζει, τουναντίον η κούραση γυρνάει πολλαπλάσια σε σένα και δη θεραπευτικά (που σημαίνει αν κουράστηκες 3 σου επιστρέφεται 40 και αντί να πέφτεις υψώνεσαι -σκέψου πχ την σωματική κούραση των παππούδων μας που τα έκαναν όλα με τα χέρια τους, χωρίς τεχνολογία/καμία ευκολία, δούλευαν όλη μέρα, ξεκουράζονταν ελάχιστα και ήταν θεριά ανήμερα! Έπιαναν την πέτρα και την έστυβαν που λέμε, και μετά δες κι εμάς, σήμερα, με τις ευκολίες...)

Αν λοιπόν (συνεχίζω στο κυρίως θέμα) εγώ έπαυα να μην θέλω να βγω από την ψυχική μου κατάσταση, αν έβγαινα εθελούσια θα έκανα όλα τα της «κανονικής» μου ζωής με την ψυχή μου!

Μετάφραση: Όταν αγαπάς αυτό που κάνεις το κάνεις χωρίς κόπο, καθώς επίσης ΚΑΙ τέλεια, καθώς επίσης ΚΑΙ φέρνει το αποτέλεσμα που είναι για να φέρει, καθώς επίσης ΚΑΙ σε εξυψώνει.

Επειδή συνεχίζει να είναι δύσκολο να φανεί η ευκολία του, δες το στο αντίθετό του (που είναι πολυυυυυ εμφανές, πολυυυυ σύνηθες, και που ΟΛΟΙ το έχουμε πάθει):

Όταν κάνεις μια δουλειά με το ζόρι, την κάνεις με μεγάλο κόπο, καθώς επίσης ΚΑΙ καθόλου τέλεια, καθώς επίσης ΚΑΙ φέρνει το αντίθετο του αποτελέσματος που θα ήθελες να φέρει, καθώς επίσης ΚΑΙ σε αφήνει ένα με το πάτωμα.

Αν είναι αληθές το ένα, τότε σίγουρα είναι αληθές και το αντίθετό του!! 

Και αν προσθέσουμε εδώ το «όλοι έχουμε την ίδια δυναμική» και το «αν ο ένας το μπορεί ΟΛΟΙ το μπορούμε», βγαίνει το ασφαλέστατο πόρισμα:

Η γνώση/αλήθεια, η σε ΟΛΟΥΣ μέσα, μπορεί να εμφανιστεί (να την δεις) αλλά και να εφαρμοστεί (γίνει πράξη) από τον ΚΑΘΕ άνθρωπο, ΑΝ Ο ΙΔΙΟΣ ΕΠΙΛΕΞΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΡΑΞΕΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΕΙ ΝΑ ΤΟ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΤΟΥ, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ.

Άλλο το δεν γίνεται (με απόδειξη γίνεται), άλλο το δεν μπορώ (με απόδειξη μπορείς) κι άλλο το δεν θέλω. Το "δεν θέλω" μπορεί να "καλά κρατεί" και άρα να διαιωνίζεται ΜΟΝΟ ΑΝ δεν αφορά όλους: "είναι για ήρωες και για αγίους αυτά τα πράγματα". Όταν καταρριφθεί (μέσα σου) αυτό, δεν θα αντέξει για πολύ το δεν θέλω σου.

* Αν έχεις αμφιβολίες δώσε πρώτη την μάχη. 

(Την φωτό την βρήκα εδώ: http://autochthonesellhnes.blogspot.gr/2013/07/blog-post_27.html)