Τι εστί αθανασία

Και η αθανασία όπως και η ελευθερία είναι αίσθηση, κι όπως όλα όσα είναι αίσθηση εκτός του ότι δεν επεξηγούνται, έχουν κι άλλες «δυσκολίες», όπως το ότι δεν μεταβιβάζονται και το ότι δεν μπορεί κάποιος ανάξιος να τα έχει (καρπωθεί). Ακόμα δηλαδή κι αν φανερωθούν, ακόμα κι αν γραφτεί ο τρόπος με τον οποίο ο άνθρωπος μπορεί να τα φτάσει, ακόμα κι αν κατά γράμμα κάποιος τον ακολουθήσει, δεν θα μπορέσει να τα κάνει δικά του, ΑΝ ο ίδιος δεν είναι άξιος.

Πριν πιάσουμε τα περί αθανασίας ας δούμε τι εστί άξιος.

Σοφά λόγια έχουν άπειρα γραφτεί, όχι μόνο από τους προγόνους μας, αλλά κι από άλλους πολλούς φωτισμένους ανθρώπους, κι από πνευματικούς. Γιατί δεν μπορεί η γνώση να μεταβιβαστεί; Πολλοί οι λόγοι (1) Πες στο παιδί σου τους κινδύνους που εμπεριέχει μια πράξη του. Δεν θα δώσει καμία σημασία. Ίδιον του ανθρώπου να νομίζει ότι δεν θα συμβεί σε αυτόν. Αν όμως του συμβεί (το κακό που του περιέγραψες) θα καταλάβει/μάθει. Άρα, ο άνθρωπος δεν μπορεί να δει κάτι αν δεν το έχει βιώσει. (2) Σου λέει κάποιος «Όταν σκέφτεσαι θετικά, θετικά πράγματα σου συμβαίνουν, όταν σκέφτεσαι αρνητικά, αρνητικά θα σου συμβούν». Το θεωρείς σωστό, αλλά εσύ είσαι στο τάρταρο και δεν μπορείς να το κάνεις, δεν γίνεται να σκέφτεσαι τι όμορφα είναι όλα, όταν καράβια χάνονται. Αν σου φανερωθεί κάτι σοφό, αλλά εσύ δεν μπορείς να το κάνεις, αρχίζεις τα «υπό προϋποθέσεις»: θα μπορούσα να τα δω όλα ρόδινα αν άλλαζε αυτό κι εκείνο και τ’ άλλο/θα μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου, αν δεν με πίεζε η κοινωνία, η μάνα μου, ο άντρας μου, ο γείτονας κλπ. Διαγράφεις, σαν ποτέ να μην το άκουσες, αυτό που δεν μπορείς να κάνεις, με δικαιολογία ότι δεν ισχύει για σένα (3) Η απόδειξη. Το πιο σοφό πράγμα, αν δεν το δει να εφαρμόζεται ο άνθρωπος δεν το ενστερνίζεται. Κι επειδή -έτσι είναι φτιαγμένος- κοιτά έξω (τον κόσμο) για να δει/καταλάβει/μάθει, ό,τι δεν βλέπει γύρω του, το προσπερνά (ως ουτοπία -ωραίες οι αξίες αλλά δεν τρώγονται).

Αυτοί οι λόγοι είναι αρκετοί.

Όταν διαβάζω ένα βιβλίο ψάχνω να δω τι νόημα έχουν για μένα αυτά που ο συγγραφέας λέει. Έχοντας δηλ. την δική του άποψη, ψάχνω να βρω την δική μου.

Παρατήρησα το εξής, όταν διάβασα το «πάταξα τους φόβους μου και τις επιθυμίες μου» του Καζαντζάκη όταν ήμουν μικρή, είδα κάτι. Όταν διάβασα την ίδια ακριβώς φράση σε μεγαλύτερη ηλικία είδα άλλα (όχι αναίρεση των αρχικών, πρόσθεση). Όταν διαβάζω σήμερα ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΦΡΑΣΗ, βλέπω ακόμα πιο άλλα πράγματα (πάλι πρόσθεση).

Φταίει η φράση; Δεν μου έδινε ό,τι γνώση εμπεριέχει από την αρχή, περίμενε να μεγαλώσω πρώτα;

Το 2005 έγραψα κάτι, που το ονομάζω σύγγραμμα. Αυτοτελείς σκέψεις είναι, σαν αυτές που καθημερινά γράφω.

Παρατήρησα το εξής, όταν διάβαζα αυτά που έγραφα το βράδυ ένιωθα να με γεμίζουν. Όταν τα διάβαζα πρωί τα έβλεπα ακραία, υπερβολικά. Το αναφέρω και στο σύγγραμμα (αυτούσιο το μεταφέρω): «Μ’ έπιασε ο οίστρος μου βράδυ (φυσικά). Όταν το πρωί διάβασα τα γραφόμενά μου είδα την υπερβολή που με χαρακτηρίζει μέσα σ’ αυτά. Το πρωί ο άνθρωπος έχει ρυθμιστεί για ν’ αντέχει τα πρέπει του, το βράδυ είναι πιο χαλαρός και πιο εύκολα ξεπετάγεται από την κρυψώνα του ο εαυτός του -κάτι αντίστοιχο με αυτό που παθαίνει πίνοντας.

Και μετά μου ήρθε η ιδέα να με καλέσω συνειδητά και να το ξαναδιαβάσω.. και όταν μ’ έβγαλα αν και πρωί και το ξαναδιάβασα, διαπίστωσα ότι δεν έβλεπα καμία υπερβολή. Τις ίδιες ακριβώς λέξεις διάβασα, στην ίδια σειρά, πώς απέκτησαν άλλο νόημα; Αναλόγως με το πώς αισθάνεσαι παίρνουν άλλο νόημα και οι λέξεις; Αυτό κι αν είναι τρελό, η λέξη «καταλαβαίνω» έχει μέσα της το «νιώθω»;

Και γιατί ο άνθρωπος προσπαθεί να καταλάβει «Ξέρει» και όχι να καταλάβει «Νιώθει»; Και εγώ δέχομαι ότι είναι τρέλες όλα αυτά -μάλλον η παράνοια είναι πολύ κοντά- απάντησέ μου όμως πώς γίνεται ο άνθρωπος που καταλαβαίνει «Ξέρει» να γνωρίζει απείρως λιγότερα από τον άνθρωπο που καταλαβαίνει «Νιώθει»; Και εφόσον ο άνθρωπος κατέβηκε στη γη με απώτερο σκοπό τη Γνώση, και αιώνες τώρα προσπαθεί να μάθει χρησιμοποιώντας για μέσο τον τρόπο που στο τέλος του μένει το «οίδα ότι ουδέν οίδα», πώς και δεν του ‘ρχεται ν’ αλλάξει ρότα; Όσα χρόνια και να ζήσει σ’ αυτόν τον πλανήτη;

«Αποφθέγματα»: εδώ κοροϊδεύω απλά την λέξη 1^ο Το μυαλό μάς το έδωσε ο Θεός για να σκεπτόμαστε. Και.. 2^ο Η ζωή έχει σταυροδρόμια για να έχουμε επιλογές και να διαλέγουμε. Και τα σταυροδρόμια τα έχει σκορπίσει με τέτοια περίσσια χάρη/τάξη, για να σου δίνεται πολύ συχνά η ευκαιρία της επιλογής. Γιατί κόλλησες σαν και είναι μονόδρομος/αδιέξοδο; Και δεν σου αρέσει κιόλας. Και τολμάς και παραπονιέσαι!

Καμιά φορά σκέφτομαι ότι αν τελικά είχα επιλέξει κι εγώ το δρόμο του όχλου -από αδυναμία να πω;- θα είχα τουλάχιστον την αξιοπρέπεια να μην παραπονιέμαι.

Να πω στο σημείο αυτό, ότι από τότε που με θυμάμαι, ό,τι θεωρώ σωστό/δίκαιο/καλό/σπουδαίο/άξιο/όμορφο, εξακολουθώ να το θεωρώ έως και σήμερα. Τα ίδια έβλεπα πάντα, διότι είχα την ίδια θέαση (μέσα μου ψάχνω τα σωστά μου από μικρή). Ό,τι έχει αλλάξει σήμερα στις απόψεις που από πάντα είχα, αφορά σε πρόσθεση. Για να το αναδείξω καλύτερα, θα φέρω ένα παράδειγμα: από τότε που με θυμάμαι ήξερα (γνώση από μέσα μου) ότι τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία. Όταν πέρασα μία περίοδο που δεν είχα να πάρω γάλα στο παιδί μου, και ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΑΝ οι θεωρίες μου να τριφτούν/συγκρουστούν με την «πραγματικότητα» -την ζωή την ζώσα-, όταν μετά την τριβή παρέμεινε σαν αξία μου η παιδική μου γνώση, παρότι ήταν ακριβώς η ίδια: τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία (η φράση δεν άλλαξε, ίδιες λέξεις, στην ίδια σειρά) ΑΥΞΗΘΗΚΕ (πες μαθηματικά, σε όγκο). Όσο πιο μεγάλο όγκο αποκτούν τα πράγματα μέσα σου τόσο μεγαλώνει κι ο δικός σου (πες μαθηματικά, ο όγκος). Επίσης, επειδή η ζωή στα φέρνει έτσι ώστε να αναμετριέσαι όλη την ώρα με τα δύσκολα (για σένα δύσκολα, στον καθένας μας στέλνει αυτά που για τον ίδιο νοούνται δύσκολα, με μόνο σκοπό να αναμετρηθεί, με μόνο σκοπό να γίνεται όλο και πιο στέρεο αυτό το οποίο είναι), και καθότι πείσμων, συνήθιζα να υπερβαίνω τα δεν μπορώ μου, και να καταλήξω χωρίς «υπό προϋποθέσεις». Και τέλος, επειδή -να πω από τύχη;- είχα συνηθίσει να κοιτώ μέσα μου για να βρίσκω τις αλήθειες μου, δεν κοίταξα ποτέ αν θα επιβεβαιώσει ο κόσμος τις θεωρίες μου, ώστε/για να τις αποδεχτώ. Πάντα και μόνο κοίταζα να τις εφαρμόσω εγώ, για να δω αν γίνονται. Κι αν όντως μπορούσαν να γίνουν πράξη, από εμένα, τότε... πάλι αυξάνονταν (πες μαθηματικά, σε όγκο). Όσο πιο μεγάλο όγκο αποκτούν τα πράγματα μέσα σου τόσο μεγαλώνει κι ο δικός σου (πες μαθηματικά, ο όγκος).

Πάμε σε κάτι άλλο. Είμαι 43 χρόνων, εξωτερικά δείχνω μικρότερη, εσωτερικά νιώθω 300 χρονών. Όχι με την έννοια της ψυχικής κούρασης (αυτό αποτυπώνεται στην εξωτερική εμφάνιση), νιώθω 300 χρονών γιατί τόσα χρόνια νομίζω ότι έζησα.

Υπάρχουν κάποιες στιγμές της ζωής μου, που τις λέω «αιώνιες στιγμές». Ανέφερα κάποιες τέτοιες σ’ ένα παλιότερο κείμενο (εδώ http://stagona4u.gr/index.php/2013-05-13-07-19-26/nikterino-ti-theloume/item/2520-reality) «Καθόμουν σ’ ένα παραλιακό μαγαζί, απέναντί μου η θάλασσα, την ώρα που ο ήλιος έδυε. Τον έβλεπα να χάνεται κι ήθελα πριν χαθεί να προλάβω να τον πιάσω. Μπήκα στο νερό κι άρχισα να κολυμπώ για να πιάσω τον ήλιο που έφευγε…  Ήμουν στον Μόλυβο (Μυτιλήνη), η πέτρα είναι σαν μολύβι κι όταν την ακουμπούσα αισθανόμουν σαν φωτιά να διαπερνά το σώμα μου. Βρέθηκα σ’ ένα πλατύ λιβάδι, γύρω μου το μολύβδινο βουνό, κάθισα οκλαδόν, ήρεμη, κι ένιωσα την ενέργειά του σαν στρόβιλο να με λούζει, πριν μπει μέσα μου.»

Η συνέχεια του κειμένου δεν αφορά το θέμα, αλλά μου άρεσε που τις ξαναδιάβασα και τις παραθέτω: «Έλα και πες μου, εσύ ο «νορμάλ» ότι αυτά τα πράγματα δεν γίνονται! Πώς θα με πείσεις, αφού εγώ την ενέργεια την πήρα!!!

Κι έλα τώρα να σε προσγειώσω (πάτωμα) γήινε.. Και η δική σου πραγματικότητα ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΑΙΣΘΗΣΗ ΕΙΝΑΙ!!!!! 

Το ότι εγώ νιώθω ότι μπορώ να περπατήσω στο νερό ένα απλό ΑΙΣΘΗΜΑ είναι, αποκύημα της φαντασίας μου, ΑΛΛΑ ΚΑΙ το ότι ΕΣΥ νιώθεις ότι ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ, είναι εξίσου ένα απλό αίσθημα, κι εξίσου αποκύημα της φαντασίας σου φίλε μου!!!! 

Εν ολίγοις, το θέμα είναι πού θέλει να φτάσει ο άνθρωπος. Με την ψυχή μπορεί να φτάσει στο θεό, με τον νου θα παραμείνει άνθρωπος. Αλλά να ξέρεις ότι αν επιλέξεις το 2ο μια ζωή θα τρώγεσαι μέσα σου, διότι την ικανότητα την έχεις!! Αυτή σε κατατρώει.»

Μετά το ευχάριστο διάλειμμα επιστρέψουμε στο θέμα μας…

Τι εστί αθανασία….

Ο Αθανάσιος Διάκος την βίωσε! Όχι την αθανασία που κάποιος μένει στην ιστορία και διαβάζεται στα σχολεία, αυτή η αθανασία δεν αφορά τον πεθαμένο. Μιλάμε για την αθανασία που ο ίδιος ένιωσε όταν ήταν ζωντανός (μεταφέρω αυτούσιο από παλιότερο κείμενο http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2013/02/blog-post_8342.html): «Ο Αθανάσιος Διάκος δεν είχε συμφιλιωθεί με την ανθρώπινή του υπόσταση, δεν είχε δώσει καμία συγκατάθεση η ανθρώπινη πλευρά του στο να κάτσει να σουβλιστεί. Η κατάσταση αυτή η θεϊκή, που σε κάνει άξιο για το πιο υψηλό, έχει να κάνει με υπέρβαση. Η ψυχή κατακλύζει την υπόσταση, και τότε -λόγω αυτού- το ανθρώπινο παύει να υπάρχει (δεν έχει χώρο να υπάρξει). 

(…..)

Αν ο Διάκος δεν είχε κατακλυστεί από το συναίσθημα, και η φωνή της λογικής του τον έφτανε, θα άκουγε: τι πας να κάνεις, ένας μόνος του άνθρωπος δεν μπορεί να σώσει τον κόσμο, θα πεθάνεις, τσάμπα όλος ο αγώνας σου, ο πόλεμος θα συνεχίσει, το κάνεις από εγωισμό, να μας αποδείξεις τι; άπατος θα πάει ο χαμός σου, ο εχθρός δεν θα πάθει κανένα πλήγμα, έχει όλη τη δύναμη, ολάκερο στρατό (ξέρετε εσείς, τα γνωστά. Η ανθρώπινη πλευρά είναι όλες αυτές οι σκέψεις που καθηλώνουν τον άνθρωπο, που τον κάνουν να ζει τσάμπα, απλά για να υπάρχουν άνθρωποι, να ‘ναι γεμάτος ο πλανήτης. Αυτό που λέτε ζωή.)

Τι είναι το λοιπόν η αθανασία…

Για το συγκεκριμένο θέμα δεν χρησιμοποίησα το ισχυρότερο φως, αυτό του σκότους, αλλά το ηπιότερο, αυτό του φωτεινού φωτός. 

Όταν μεταφέρεις μία έννοια στο χαρτί με λέξεις, την λιγοστεύεις. Για να δεις ό,τι εμπεριέχεται σ’ αυτά που γράφω θα έπρεπε να με κοιτούσες, ή να σε ακούμπαγα, ή να έμπαινες μέσα μου, για να εισπράξεις και την ενέργεια τους. Επειδή δεν είναι δυνατόν, αυτή είναι η κατάληξη: Τέθηκαν όλα επί τάπητος. Η κατανόηση είναι του καθενός -ατομική- δουλειά.