Καλή και κακή χειραγώγηση

Αν αντί για το πόκεμον, με την ίδια πώρωση, όλα αυτά τα άτομα, ακολουθούσαν έναν άξιο, καλό και δίκαιο άνθρωπο, θα ήταν καλό;

Αυτή η ιστορία με το παιχνίδι μ’ έκανε και σκέφτηκα τον γιο μου, τον οποίο απροκάλυπτα χειραγώγησα.

Όταν ήταν μωρό θυμάμαι ήμασταν στην αυλή, είδε ένα σαλιγκάρι και το πάτησε. Άρχισα να του μιλάω για τα ανυπεράσπιστα μικρά πλασματάκια, του έφτιαχνα εικόνες, αν υπήρχε ένας γίγαντας και πάταγε τους ανθρώπους κλπ. Με άκουγε ο Απόστολος με πολύ μεγάλη προσοχή, μόλις τελείωσα το λογύδριο βρήκε ένα άλλο σαλιγκάρι και πάτησε.

Πήγαινε δευτέρα δημοτικού, είχα πάει στο διάλειμμα να τον δω, έτρεξε στα κάγκελα, κατά πόδας τον ακολούθησε κι ένα άλλο παιδάκι. Του λέει ο Απόστολος πήγαινε πάνω και φέρε το παγουρίνο από την τσάντα μου. Βολίδα πήγε το παιδάκι να του το φέρει. Άρχισα εγώ το κήρυγμα, δεν είναι σωστό και το άλλο παιδάκι πρέπει να χαρεί το διάλειμμά του κλπ. Με άκουγε ο Απόστολος, με πολύ μεγάλη προσοχή, όταν ήρθε το παιδάκι ήπιε νερό και του λέει «πήγαινέ το πάλι στην τσάντα μου».

Θυμάμαι ένα άλλο περιστατικό, ήταν γύρω στα 9, είχε πολύ πυρετό και τον ξύπνησα για να τον κάνω μπάνιο. Ο ξάδελφός μου που ήταν εκεί του λέει «θα σου πω κάτι Απόστολε και να το θυμάσαι σε όλη σου τη ζωή», του λέει ο Απόστολος «καλά πες το μου πρώτα και θα σου πω μετά αν θα το θυμάμαι».

Παλικάρι είναι πλέον ο γιος μου, 17 ετών. Τελευταία που τσακωνόμασταν, ως συνήθως, (δεν τσακώνομαι για απλά θέματα όπως με ποιους κάνει παρέα ή τι ώρα θα γυρίσει σπίτι, ο μόνιμος καυγάς μας είναι για τα όρια και την ευθύνη) και απηυδισμένη του λέω «πες μου ρε Απόστολε, όταν σου μιλάω με ακούς; Ή λες από μέσα σου “ας τα πει να τα βγάλει από μέσα της να της περάσει” για να κάνεις μετά εσύ το δικό σου; (Μακάρι να μπορούσες να τον δεις όταν του κάνω κήρυγμα. Με ακούει με πολύ μεγάλη προσοχή, δεν με διακόπτει, περιμένει να τελειώσω, έχει στοχαστικό ύφος σαν να το σκέφτεται πολύ σοβαρά, και αφού τελειώσω, το αμέσως επόμενο λεπτό, κάνει το αντίθετο από αυτό που του είπα.) Όχι, μου απάντησε, σε ακούω, αλλά αν δεν συμφωνώ μ’ αυτό που λες δεν θα το κάνω.

Το πόκεμον λοιπόν με έκανε και σκέφτηκα το εξής: Αν έκανε ο Απόστολος ό,τι του έλεγα θα μου άρεσε;

Ακόμα κι αν είναι ολόσωστα τα κηρύγματά μου, ακόμα κι αν είναι απόλυτα κι αντικειμενικά λάθος οι επιλογές του, αν με άκουγε, αν ακολουθούσε όσα του υποδείκνυα για σωστά, θα ήταν καλό;

Εύκολη απάντηση, τον Απόστολο τον θαυμάζω για την προσωπικότητά του.

Πέρα από την εύκολη.. Τι κάνει δούλο τον σημερινό άνθρωπο; Το γεγονός ότι τρώει αμάσητο ό,τι του λένε, ό,τι το βουλώνει αντί να διεκδικήσει, η μουφιά στην οποία ζει.

Το παιδί σου αν πειθαρχεί αμάσητα, αυτό θα μάθει να κάνει! Και θα το συνεχίσει φυσικά και ως ενήλικας.

Όσον αφορά την χειραγώγηση να πω και κάτι πολύ ουσιαστικό. Ένας καλός μου φίλος λέει, μόνο οι πράξεις δίνουν παράδειγμα. Έχω να προσθέσω: Οι πράξεις οι άσκεφτες και οι χωρίς σκοπό.

Όλα τα χιλιάδες κηρύγματα που έχω κάνει στον γιο μου τα έκανα πράξη στη ζωή μου (τα αλληλέγγυα, τα εθελοντικά, τα άξιά μου), εγώ ήμουν, τα έκανα και πριν κάνω τον γιο μου, ΟΜΩΣ αφού τον έκανα δεν τα έκανα για μένα, τα έκανα για να δει κάτι εκείνος. Τα έκανα με σκοπό.

Το ΜΟΝΟ πράγμα που έκανα χωρίς σκέψη και χωρίς απώτερο σκοπό, από τότε που έχω τον γιο μου, είναι το να μην ακούω κανέναν. Είναι το ΜΟΝΟ πράγμα που πήρε από μένα. (Η χωρίς σκέψη και χωρίς σκοπό είναι η μόνη ΚΑΘΑΡΗ αλήθεια.)

Κι όσον αφορά αυτόν που κηρύττει: Ενώ ΕΙΜΑΙ όλα αυτά που έκανα, κουράστηκα τόσο πολύ επειδή τα έκανα για εκείνον, απογοητεύτηκα τόσο πολύ που δεν κατάφερνα να του φέρω κανένα αποτέλεσμα, αλλά το κυριότερο, δεν τα απόλαυσα επειδή τα έκανα για εκείνον!! 

Τόσος τσάμπα παιδεμός.. Το φοβερότερο είναι ότι τώρα που το ξέρω, κάνω τα ίδια ακριβώς με την κόρη μου!! Σκέφτομαι εκείνην σε κάθε μου πράξη!!

Το να φτιάξει ο άνθρωπος τον εαυτό του είναι το πιο δύσκολο πράγμα.