Μη μου μιλάς για ζεστασιά μεταξύ των ανθρώπων, μέσα στο χειμωνιάτικο κρύο που τρέφεται με την αιθαλομίχλη πάνω από τις πόλεις θυτών και θυμάτων. Για να μην τραφεί με ξέψυχους από την ανάσα του ανθρώπους.
Mη μου μιλάς για ευτυχία! Μη μου μιλάς για χαμόγελα!
Μας τα έχει ήδη πει η Coca Cola, που ξεδιψάει τη λαχτάρα μας για λίγες στιγμές ευτυχίας. Μη με ρωτάς πώς το καταφέρνει. Ο καλός κοιλαράς παππούλης, μέσα σε έναν κόσμο με τουμπανιασμένες από την πείνα κοιλιές, αυτός με τη γενειάδα και τον παιχνιδόσακο συνυπογράφει, κι αυτό μετράει.
Μη μου μιλάς για αγάπη! Η αγάπη δεν έρχεται κάποιες συγκεκριμένες ημέρες του χρόνου, σαν αστεροειδής που η γη νιώθει την ανάσα του και μετά εξαφανίζεται και πάλι στο διάστημα. Η αγάπη δεν έχει σχέση με εράνους και εορταστικές φιλανθρωπίες και εορταστικά δημόσια κι εκκλησιαστικά συσσίτια και φωτογραφίσεις επωνύμων δίπλα σε άστεγους, άπορους και παιδάκια σε ιδρύματα. Η αγάπη είναι!
Δεν κουκουλώνει εκ των ενόντων την κοινωνική αταξία και αμετροέπεια, ούτε καλοπιάνει όποτε το θυμάται τη δυστυχία για να την ξεγελάσει! Δεν επιτρέπει στα προηγούμενα να ευδοκιμήσουν, με τη συνέπειά της και τη διαρκή ταύτιση των λεγόμενων με τα πεπραγμένα της.
Και ξέρεις: η αγάπη ξέρει και να διεκδικεί για λογαριασμό όλων όσων τη στερούνται με τον πιο βάρβαρο τρόπο και βλέπουν τη ζωή να χύνεται στο χώμα, σαν το αίμα μέσα από τις ανοιχτές πληγές. Και η αγάπη μπορεί να γίνει και πολύ δυναμική στις διεκδικήσεις της. Μη καταδεχόμενη να καθηλωθεί και να συμβιβαστεί στο επίπεδο της συμπόνοιας.
Μη μου μιλάς για ευχές. Ειδικά για αυτό. Δεν είμαι ετοιμοθάνατος που χρειάζεται παρηγοριά. Ούτε λάτρης των πρωτοκόλλων, όπως τα εορταστικά. Δεν θέλω τη συνήθεια. Δεν χρειάζομαι κανενός είδους ψυχαναγκασμό. Θέλω τη σοφία της ρήξης με το άρρωστα οικείο, την επαναστατικότητα της κίνησης, τη μη εμπορεύσιμη κι ελεγχόμενη μαγεία του απρόβλεπτου. Θέλω την ανατροπή. Των λιμνάζοντων υδάτων από το νεαρό ποτάμι. Αυτό που όπως έλεγε και ο Μπρεχτ το λέμε και "βία", αντί να λέμε βία τις όχθες που συγκρατούν την ορμή του.
Μίλα μου για άλλα πράγματα. Αυτά που πολλοί εγκωμιάζουν αλλά στην ουσία χλευάζουν, φοβούνται έως και αποστρέφονται. Όπως ο ιδρυματοποιημένος τρόφιμος φοβάται τις υποσχέσεις της ελευθερίας έξω από το φράχτη του ιδρύματος μόνιμου σωφρονισμού. Και νιώθει ασφάλεια μόνο μέσα στο γνώριμο περιβάλλον του κελιού του και στις διαταγές των διευθυντών και στις ροπαλιές δεσμοφυλάκων.
Ας μιλήσουμε γι'αυτά που δεν υπάρχουν στα ράφια των πολυκαταστημάτων και στις μπάρες των κέντρων νυχτερινής διασκέδασης, που και αυτά περιμένουν τις "άγιες ημέρες" μπας και "κάνουν γιορτές".
Μίλα μου για μια καρδιά που φλέγεται μέσα στη μαύρη βροχή και το μόνιμο αγιάζι του κόσμου.
Έλα να αφουγκραστούμε μια καρδιά, που αν και τελείως γυμνή απ'όλα τα φτιασίδια και τα λαμπιόνια της πολιτισμικής παράκρουσης, πάλλεται στην αίσθηση της πληρότητας. Μέσα στην λαμπερή ομορφιά της αρετής της απλότητας. Που δεν έχει ανάγκη από δώρα γιατί τα έχει όλα όσα ξέρει πως χρειάζεται και περιγράφονται με μία μόνο λέξη. Που εμπλουτίζει πολλές άλλες έννοιες, ακόμα και αυτή της εξέγερσης: Αγνότητα!
ανιχνευτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου