Προδότες δεν πληρώνω, να με βάλετε φυλακή να σας ξοφλήσω τα «χρωστούμενα»

Μου ήρθε ένα χαρτί για πληρωμή.

Έχω σκοπό να γράψω κάτι απλό και με την πρώτη ευκαιρία να πάω να το καταθέσω αντί χρημάτων (κωλόχαρτο δεν είναι κι αυτό;) στον δήμο. Θα γράψω το εξής: Προδότες δεν πληρώνω, να με βάλετε φυλακή να σας ξοφλήσω τα «χρωστούμενα».

Απλό κι απέριττο, που αν ο καθένας μας το έπραττε θα ήταν και το τέλος τους.

Δεν πιστεύω ότι ο φόβος του τιμήματος κάνει τον άνθρωπο να μένει να τον τρώει αδιαμαρτύρητα, αυτό που τον σταματά είναι το αμφισβητούμενο αποτέλεσμα της -όποιας- πράξης του. Κανείς δεν φοβάται την φυλακή όταν περνάει των παθών του τον τάραχο έξω από αυτήν, αυτό που δεν θέλει να πάθει είναι να πληρώσει για έναν αγώνα που μόνος του κάνει, κι επειδή οι λοιποί συναινούν, να μην φέρει κανένα αποτέλεσμα.

Το μάταιο τον σταματάει, γι’ αυτό και περιμένει τους πολλούς, χρειάζεται το πλήθος να μαζωχτεί για να όλοι μαζί αντισταθούν.

Η ματαιότητα προκαλείται από την σκέψη, η ψυχή δεν αμφιβάλει ποτέ, ούτε τα αποτελέσματα την ενδιαφέρουν, ούτε χρειάζεται πολλούς, γιατί είναι εστιασμένη «παρωπιδέ» σ' ένα και μόνο: Να κάνεις το χρέος σου. Το δικό ΣΟΥ χρέος, το προσωπικό.

Πού να την βρεις όμως την ψυχή…

Αυτό είναι φίλε μου το ΜΟΝΟ σου πρόβλημα.