Πραγματικότητα είναι ό,τι πραγματώνεται

Όταν ήμασταν μικροί και σκεφτόμασταν «ουτοπικά», σαν ιδεολόγοι, οι «ενήλικες» γύρω μας (όλοι) μας έλεγαν «μην επιθυμείς τέτοια, αυτά τα πράγματα δεν γίνονται, θα απογοητευθείς, δεν είναι αυτή η πραγματικότητα, μια μέρα θα με θυμηθείς, θα έρθεις στα λόγια μου κλπ».

Έχω να παραδεχτώ ότι ζώντας σαν ιδεολόγος, όλη μου τη ζωή ήττες τρώω. Δίκιο έχει η δική τους πλευρά, η πραγματικότητα είναι αυτή που υποδεικνύουν.

Έχω όμως να παρατηρήσω κάτι… Ο λόγος που χάνει αυτός που επιλέγει το αντίθετο από αυτό του συρμού είναι γιατί ο συρμός δεν τον αφήνει!

Ο λόγος που πολεμάει ο συμβιβασμένος τον «ουτοπικό» είναι γιατί συμβιβάστηκε με το ζόρι. Καθόλου δεν του αρέσει, ΗΤΤΗΘΗΚΕ και αναγκάστηκε να συμβιβαστεί. Αν εσύ τα καταφέρεις (δεν ηττηθείς και δεν αναγκαστείς να συμβιβαστείς) τι θα πει μετά στον εαυτό του; Ότι τελικά το σπουδαίο μπορεί να υπάρξει απλά εγώ δεν τα κατάφερα; Οπότε σαν καλός θεσμοφύλακας φροντίζει να μην καταφέρει κανείς να διαφύγει της αθλιότητας.

Μα το σημαντικό δεν είναι αυτό..

Ποιος ευθύνεται για την επικράτηση της συγκεκριμένης πραγματικότητας; Ευθύνεται ο καθένας από εμάς (ΟΧΙ σε συλλογικό επίπεδο, καθαρά σε προσωπικό).

Γιατί..

Τι σημαίνει πραγματικότητα; Ό,τι πραγματώνεται, αυτό που γίνεται στην πράξη.

Αυτό σημαίνει φίλε μου ότι δεν παίζει ρόλο το «κατά βάθος σου», αλλά το τι πράττεις!

ΚΑΙ..

Αυτό που θέλεις να υπάρξει γύρω σου, αυτά που πρεσβεύεις, αυτά που ζητάς από τους άλλους να είναι/κάνουν, αυτό που θέλεις στον κόσμο να συμβεί, πρέπει εσύ ο ίδιος να το κάνεις ΠΡΑΞΗ στην δική σου, κατά δική σου, προσωπική ζωή.