Πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε πιο ανοιχτά, αν θέλουμε να διακρίνουμε σωστά

γράφει η Σ.Λυγερού

Νομίζει ο άνθρωπος ότι κινεί την ζωή, στην πραγματικότητα ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Η ζωή έχει τον δρόμο/σκοπό της και αναγκάζει τον άνθρωπο να κινηθεί σ’ αυτόν, στέλνοντάς του τις κατάλληλες συνθήκες.

Και ο εχθρός και ο λαός παίζουμε ακριβώς εκείνον τον ρόλο που χρειάζεται η Ιστορία για να εξελιχθεί.

Για να δεις πού έχει σκοπό η Ιστορία να πάει (όχι για να επέμβεις, μόνο για να απολαύσεις το ταξίδι) πρέπει να κοιτάς ανοιχτά. Για να κοιτάς ανοιχτά πρέπει να μην βάλλεσαι (που σημαίνει έξω από ανάγκες, θέλω, φόβους, σαν του Καζαντζάκη το «Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος»). Και μπορείς ενώ βάλλεσαι, να καταφέρεις να βιώνεις σαν να μην βάλλεσαι, αν κοιτάς τα όσα διαδραματίζονται σαν κινηματογραφική ταινία.

Για να αντιληφθείς την χρησιμότητα αλλά και την εφαρμόσιμη διάσταση αυτού, πήγαινε στην προσωπική σου ζωή και βρες ένα δικό σου πάθημα, μία συνθήκη που σε συνέθλιψε (έχουμε μπόλικες, κανένα παράπονο) και δες πώς αντέδρασες. Φαντάσου τώρα την περίπτωση, όταν βίωνες το πάθημα και πριν αντιδράσεις, να προσπαθούσες να ανακτήσεις την ισορροπία σου. Να κατάφερνες να ηρεμίσεις με όποιον τρόπο (δικό σου τρόπο), τους φόβους, την απελπισία, το αδιέξοδο, και να κοιτούσες το πρόβλημα χωρίς αυτά….. Πόσο διαφορετικά πράγματα θα έβλεπες.

Αν κατορθώσεις και βρεις τον τρόπο σου για να καθαρίζεις την σαβούρα που σε κάνει αδύναμο και τυφλό, θα έβλεπες το θεϊκό σενάριο που σήμερα παίζεται, με την Ελλάδα πρωταγωνιστή, για άλλη μια φορά στην Ιστορία της ανθρωπότητας. Θα ένιωθες τρομερά υπερήφανος, μόνο και μόνο επειδή συμμετέχεις. Δεν θα είχες καμία απορία για το που θέλει η Ιστορία να πάει, καμία αβεβαιότητα για το αύριο. Και το ξαναλέω, όχι για να παίξεις διαφορετικά τον ρόλο σου (τον ρόλο σου τον παίζεις αναγκαστικά, και όλοι μας παίζουμε τον σωστό ρόλο), μόνο για να απολαύσεις την διαδρομή.