Κάτι τέτοιες ημέρες, σαν τις τελευταίες, νιώθεις έντονα μια αίσθηση σαν να βρίσκεσαι ένα βήμα πριν τη φώτιση. Κι αυτό εκτός από απελευθερωτική εσωτερικά μπορεί να είναι και μια επώδυνη διαδικασία. Και να αρχίσει να κλονίζεται η ίδια η πίστη σου στους ανθρώπους, τον κόσμο που οι ίδιοι έστησαν με τις επιλογές, την ανοχή και την αστόχαστη συναίνεσή τους στο...ά-λογο και ευτελές.
Καθώς η ροή των καθημερινών γεγονότων αποκτάει μια άλλη χροιά και δόνηση από τη φόρτιση των εξελίξεων σε πολιτικό επίπεδο με άμεση επιρροή της κοινωνικής ζωής. Κι αν καταφέρεις να λειτουργείς όσο μπορείς πιο ψύχραιμα και στοχαστικά απέναντι στο βομβαρδισμό αυτό των ερεθισμάτων και να κρατιέσαι όσο γίνεται πιο αποστασιοποιημένος από "ιδεολογικά βραχυκυκλώματα και υπερφορτώσεις" και επιδιώκεις να ερμηνεύσεις, με γνώμονα την όχι "πολιτικά ορθή" αλλά την αντικειμενικά ορθή λογική, αυτά που αναπόφευκτα βλέπεις και ακούς (εκτός κι αν επιλέξεις το δρόμο του αναχωρητή σε κάποιο ερημικό και απομονωμένο τοπίο), τότε ίσως βιώσεις μια διαύγεια ενοχλητική. Και λέω ενοχλητική, γιατί μπορεί να σου προκαλέσει μια ανάμεικτη αίσθηση αμηχανίας με αποστροφή, με κάποιες ενδιάμεσες δόσεις γέλωτα που είναι προτιμότερος σαφώς από την μελαγχολία για την ποιότητα της "περιρρέουσας ατμόσφαιρας", την οποία και εισπνέουμε εδώ που βρεθήκαμε.
Ουρές από επί το πλείστον βουβά και σοκαρισμένα πρόσωπα στα σούπερ μάρκετ ως επόμενη στάση από τις ουρές στα ΑΤΜ, λες και βρισκόμαστε ένα βήμα πριν το ξέσπασμα του Γ'Παγκόσμιου Πολέμου ή τη στρατιωτική εισβολή των δανειστών στη χώρα, με τις διόλου ηρωικές της τράπεζες να έχουν ήδη πέσει στο πεδίο της μάχης που δεν ξεκίνησε καλά καλά. Και παρά τα δεκάδες δισ. ευρώ με τα οποία αυτές είχαν ενισχυθεί από την εποχή του Καραμανλή του νεώτερου, καθώς και από ένα καθόλου αμελητέο μέρος των δανεικών, σε βάρος της πραγματικής οικονομίας και των αναγκών της. Και οι πολίτες (έστω ένα μεγάλο ποσοστό τους) θα περιχαρακωθούν στο μικρόκοσμό τους, γύρω από την ασφάλεια των προϊόντων με τα οποία εφοδίασαν τα ντουλάπια και τις κασέλες τους, αφού η πρωτογενής οικοδίαιτη παραγωγή ακούγεται σαν όρος βγαλμένος μέσα από τα παραμύθια της γιαγιάς για μικρά και μεγάλα παιδιά, ανήμπορα να φυτέψουν έστω και μια μεταλλαγμένη πατάτα στις ζαρντινιέρες των μπαλκονιών των αστικών τους πνιγηρών κλουβιών. Μέχρι να σωθούν τα εφόδια και να χρειαστεί να ξαναβγούν για ανεφοδιασμό, εκτός και αν ο κόσμος έχει προλάβει να καταρρεύσει και συμμορίες ημιπρωτόγωνων επιδρομέων να λεηλατούν τις περιουσίες των εξημερωμένων αστικών κολίγων. Μιας οικονομικής ανάπτυξης-ιού που τρέφεται από τις σάρκες και τις ψυχές τους.
Και προσπαθούνε οι πολίτες να πείσουν τους εαυτούς τους και τα κανάλια της "ενημέρωσής τους" αυτούς, ότι "έχουμε δημοκρατία" και ότι "είμαστε και οι κληρονόμοι" αυτού του θαυμαστού πολιτεύματος που δημιούργησαν (χωρίς σπόνσορες και ΜΜΕ) οι ένδοξοι αρχαίοι πρόγονοι. Βέβαια για την σημασία αυτού του όρου και τις δυνατότητες που προσφέρει στους πολίτες της, αλλά και τις απαιτήσεις που έχει από αυτούς, μάλλον δεν γνωρίζουν και πολλά.Γι'αυτό και βγαίνουν με ελεγχόμενο θυμό (να μην μας πάρουν και για τελείως άξεστους!) μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες και απορούν με το θράσος της κυβέρνησης. Που ενώ ψηφίστηκε για να δώσει λύσεις, τώρα ζητάει από τους πολίτες να πάρουν θέση ενόψει της δύσκολης κατάστασης, η οποία παίζει στις "διατάξεις και νομοθετήματα", στα (μη εκλεγμένα) ευρω-ζάρια της Κομισιόν και τις ατζέντες "δημοσιονομική εξυγίανσης", "ελαστικής εργασίας" και "αποκρατικοποιήσεων" σε τιμές πολύ κάτω του κόστους, τις τύχες ετούτων και των επόμενων γενεών στη χώρα της "δημοκρατίας". Άκουσον άκουσον! Να ζητάει η κυβέρνηση, έστω κι αν δεν το πολυήθελε, από τους πολίτες να αναλάβουν και αυτοί ευθύνες! Ποιοι; αυτοί που ως τώρα είχαν μάθει να κάνουν μόνο ανάθεση ευθυνών, με αντάλλαγμα και κάνα ρουσφετάκι, ή να αποποιούνται τις ευθύνες τους μεταφέροντάς τες αποκλειστικά στην κακιά ώρα, τους κακούς πολιτικούς τους οποίους και ξαναψηφίζουν λόγω "έλλειψης εναλλακτικών λύσεων", τους κακούς ξένους κτλ.
Γι'αυτό και θεωρούν απόλυτα φυσιολογικό και μέσα στα πλαίσια της "δημοκρατίας" το φαινόμενο όλα τα ευτράπελα και παράλογα να μπορούν αβασάνιστα να λέγονται, μέσα κι έξω από οθόνες και όλα τα χυδαία και αμετροεπή ότι έχουν δημοκρατικό δικαίωμα να συμβαίνουν (ξανά και ξανά!). Όπως για παράδειγμα, στις "κρίσιμες ετούτες ώρες", όπου παίζεται η παραμονή της χώρας στα ευρωκάτεργα της δουλοποίησης και εξαθλίωσης ελέω άνθισης δεικτών, αριθμών και κερδών (κάποιων γνωστών αγνώστων χωρίς κουκούλα αλλά με κοστούμια χιλιάδων ευρώ και ακριβοθώρητη παρουσία), να διαμορφώνουν "αντιλήψεις" άνεϋ φαιάς ουσίας κάτι "αμερόληπτοι" και αγωνιούντες για το μέλλον δημοσιογράφοι. Όπως ένας ασκεπής στην κεφαλή και διοπτροφόρος "έγκριτος σχολιαστής" του ΣκάιΤV, ο οποίος και εκτίμησε ότι αν τελικά γίνει το (τρισκατάρατο και τόσο ασύμβατο με δημοκρατικούς θεσμούς) δημοψήφισμα και το αποτέλεσμα είναι "ΟΧΙ", τότε ο πρωθυπουργός θα αναγκαστεί να επανέλθει στο τραπέζι των διαπραγμετεύσεων με "δεμένα χέρια". Ενώ αν το αποτέλεσμα είναι "ΝΑΙ" τότε η επάνοδος στις διαπραγματεύσεις θα είναι με..."λυμένα τα χέρια του"(!!!) Βέβαια, δεν τον ρώτησε ποτέ η όμορφη τηλεπαρουσιάστρια πώς θα λυθούν τα χέρια του, αφού ένα τέτοιο αποτέλεσμα θα σημαίνει ξεκάθαρη αποδοκιμασία της κυβέρνησης και του αρχηγού της που επέμενε για αυτό το δημοψήφισμα και τεράστια απώλεια κύρους και στήριξης σε όποιους μετέπειτα χειρισμούς...
Συγκινητικά είναι και τα παραλίγο δάκρυα πρώην πρωθυπουργών και αντιπροέδρων και υπουργών για την "Ελλάδα μας" που κινδυνεύει να βγει από την ασφάλεια (της ρωμαϊκής αρένας) του ευρώ. Ο "πόνος" αυτών δηλ. που κατάντησαν με καταιγίδα πράξεων νομοθετικού περιεχομένου το σύνταγμα κουρελόχαρτο και υπέγραφαν τα πάντα και ανέμεναν τα mail για να χαράξουν "ανεξάρτητη πολιτική" και έσπαγαν στο ξύλο μέσω των πατριωτικών τους σωμάτων ασφαλείας όποιον σήκωνε κεφάλι να διαμαρτυρηθεί κι αφού πρώτα χαρακτηριζότανε ως "συντεχνία": συντεχνία οι γιατροί, οι φαρμακοποιοί, οι εκπαιδευτικοί, οι εργαζόμενοι στα μέσα μαζικής μεταφοράς, οι κάτοικοι της Κερατέας, οι φορτηγατζήδες κ.ά. κ.ά. ενώ η "κοινωνία" ήταν (και είναι ακόμη γι'αυτούς) ο Άδωνις, ο Ευάγγελος, οι εκδότες και μεγαλοεργολάβοι, τα μέλη του ΣΕΒ...
Αλλά και βαρυσήμαντη είναι και η δήλωση του προέδρου της "δημοκρατίας" μας κ.Προκόπη. Ο οποίος κι εδήλωσε ότι δεν θα ανεχθεί να είναι πρόεδρος της δημοκρατίας σε μια χώρα εκτός ευρώ! Μάλιστα! Ε! τότε αν μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες η λαϊκή πλειοψηφία αποφανθεί θετικά για αυτή την "πολυαναθεμένη" έξοδο, τα "θέλω" του προέδρου και η βούληση της "δημοκρατίας" θα έρθουν σε οδυνηρή και αδιέξοδη σύγκρουση! Οπότε, εφόσον το δεύτερο υπερτερεί (ή όχι;) του πρώτου σε ισχύ και νομιμοποίηση, μπορεί να μεταναστεύσει από τη χώρα και να πάει να γίνει πρόεδρος κάπου αλλού. Τώρα σε τι θα είναι πρόεδρος; Ολο και κάποια παρηγορητική θέση θα βρεθεί σε καποια λέσχη ή όμιλο, κι ας είναι και λέσχη μπριτζ...
Αλλά αυτή που κυοφορείται μέσα τους για να διαχυθεί προς τα έξω σαν οσμή μικρών ανθέων, αλλά αποφασισμένων να ανθίσουν και να διεκδικήσουν το χώρο που τους αναλογεί μέσα σε έναν κήπο κυριευμένο από ξερόχορτα και σαπρόφυτα. Αυτή που προσδιορίζει τον εσωτερικό τους κόσμο ώστε να διαμορφώσει σαν αφυπνιστικό μήνυμα αλληλεγγύης, νηφαλιότητας και μαχητικότητας και την εικόνα του εξωτερικού κόσμου. Τα μέσα ανθρώπων που δεν καταδέχονται να είναι υποταγμένα όντα. Που δεν είναι διατεθιμένοι πια να αποδέχονται ως κανονικό το ανισόρροπο και να συμβιβάζονται με το φθηνό, το ψεύτικο, το άνοο, το μέτριο, το δουλοπρεπές. Ακόμα και με ένα δημοψήφισμα ως μοναδικό αποτελεσματικό τρόπο έκφρασής τους, ικανοποίησης των αναγκών τους κι εξόδου της φωνής τους από τον περιορισμό της φίμωσης προς κάθε γωνιά αυτού του πολύπαθου κόσμου..!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου