Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα και η ελπίδα

Κάτι τέτοιες ημέρες, σαν τις τελευταίες, νιώθεις έντονα μια αίσθηση σαν να βρίσκεσαι ένα βήμα πριν τη φώτιση. Κι αυτό εκτός από απελευθερωτική εσωτερικά μπορεί να είναι και μια επώδυνη διαδικασία. Και να αρχίσει να κλονίζεται η ίδια η πίστη σου στους ανθρώπους, τον κόσμο που οι ίδιοι έστησαν με τις επιλογές, την ανοχή και την αστόχαστη συναίνεσή τους στο...ά-λογο και ευτελές.
Καθώς η ροή των καθημερινών γεγονότων αποκτάει μια άλλη χροιά και δόνηση από τη φόρτιση των εξελίξεων σε πολιτικό επίπεδο με άμεση επιρροή της κοινωνικής ζωής. Κι αν καταφέρεις να λειτουργείς όσο μπορείς πιο ψύχραιμα και στοχαστικά απέναντι στο βομβαρδισμό αυτό των ερεθισμάτων και να κρατιέσαι όσο γίνεται πιο αποστασιοποιημένος από "ιδεολογικά βραχυκυκλώματα και υπερφορτώσεις" και επιδιώκεις να ερμηνεύσεις, με γνώμονα την όχι "πολιτικά ορθή" αλλά την αντικειμενικά ορθή λογική, αυτά που αναπόφευκτα βλέπεις και ακούς  (εκτός κι αν επιλέξεις το δρόμο του αναχωρητή σε κάποιο ερημικό και απομονωμένο τοπίο), τότε ίσως βιώσεις μια διαύγεια ενοχλητική. Και λέω ενοχλητική, γιατί μπορεί να σου προκαλέσει μια ανάμεικτη αίσθηση αμηχανίας με αποστροφή, με κάποιες ενδιάμεσες δόσεις γέλωτα που είναι προτιμότερος σαφώς από την μελαγχολία για την ποιότητα της "περιρρέουσας ατμόσφαιρας", την οποία και  εισπνέουμε εδώ που βρεθήκαμε.

Το κυνήγι ομοφοβικών μαγισσών των αντιερωτικών καιρών μας

 

Η "διαφορετικότητα" δεν έχει ανάγκη από παρελάσεις με άφθονο κιτς, φωταγωγημένα δημόσια κτήρια, άφθονο φρου φρου και εξεζητημένες πόζες, ώστε να εντυπωθεί στη σκέψη των υπόλοιπων ατόμων που απαρτίζουν μια κοινωνία ως κάτι αποδεκτό και σεβαστό. Η σεξουαλική επιλογή του καθενός είναι φυσικά σεβαστή στο βαθμό που δεν καταντάει ένα είδος πολυδιαφημισμένου από ΜΜΕ και "ανοιχτόμυαλων spokesmen" προϊόντος στα "ράφια της μαζικής κατανάλωσης". Που δεν μετατρέπεται σε ένα είδος κάθε άλλο παρά συγκαλυμμένης προπαγάνδας υπέρ της και δεν προωθείται με υστερικές και εξόφθαλμα κακόγουστες εκστρατείες και παράλογες κοινωνικά μεθοδεύσεις.
Δες και αυτά για να κατανοήσεις καλύτερα πόσο μακριά πηγαίνει αυτή η ιστορία και πόσο "χειρουργικά" λειτουργεί επί του οργανισμού των κοινωνιών:

κραυγές και βελάσματα μέσα από κελιά μέσα σε κελιά

Γεμάτο αγκυλώσεις, αστοχίες, ακαθαρσίες, τραύματα και μονίμως κακοφορμισμένες πληγές...Κουβαλάνε ως ανυπόφορο φορτίο οι αιώνες χλωμοί στις πλάτες τους τη διαχρονική πτώση του ανθρώπινου είδους και το ιστορικά παγιωμένο συμβόλαιο που επικυρώνει την αντιεξελιχτική πορεία του ανθρώπινου ζώου: τον αγελαίο μαζάνθρωπο.
Η διαχρονική πτώση του μαζάνθρωπου...

Ξέσκισμα! 
Της ψυχής. 

Των ίδιων των ενστίκτων. 

Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης.

Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο.

 Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. 

Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων κύναιδων. 

Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών. 

Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.

ένα καλό τραγούδι μπορεί να σε κάνει ν'αργήσεις στη δουλειά, ένα υπέροχο όμως τραγούδι μπορεί να σε κάνει και να παραιτηθείς από τη δουλειά

...η μουσική είναι σημαντική στο βαθμό που επιφέρει ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ! Για σκεφτείτε το... ή όπως έχει πει κάποιος: "ένα καλό τραγούδι μπορεί να σε κάνει ν'αργήσεις στη δουλειά, ένα υπέροχο όμως τραγούδι μπορεί να σε κάνει και να παραιτηθείς από τη δουλειά(-εία)!" 

Στις κοινωνίες των "συνενώσεων του πλούτου" δεν υπάρχει ούτε δημοκρατία ούτε ελευθερία, υπάρχει όμως εκτόνωση των μαζών σε "θεαματικές αρένες"

Στις κοινωνίες των "συνενώσεων του πλούτου" δεν υπάρχει ούτε δημοκρατία ούτε ελευθερία, υπάρχει όμως εκτόνωση των μαζών σε "θεαματικές αρένες"

α) Οι προειδοποιήσεις

Ο Τόμας Τζέφερσον, ένας εκ των πρωτεργατών της αμερικανικής ανεξαρτησίας, διατύπωνε λίγο πριν το θάνατό του έντονες ανησυχίες για σοβαρή πιθανότητα αντιδημοκρατικής εκτροπής στις νεοσύστατες ΗΠΑ. Συγκεκριμένα υποστήριζε ότι η διαρκώς αυξανόμενη ισχύς των τραπεζικών ιδρυμάτων και "των συνενώσεων του πλούτου" -προπομποί των σημερινών πολυεθνικών εταιρειών και μονοπωλίων- θα οδηγούσε στην αρπαγή όλων των εξουσιών απ'το λαό και στην ουσιαστική κατάλυση όλων των δημοκρατικών διακηρύξεων και κατακτήσεων, προς ολοκληρωτικό όφελος των ανώτερων τάξεων. Όπως κι έγινε τελικά.
 Και στις αρχές του 20ου αιώνα, ο μεγάλος Αμερικανός φιλόσοφος Τζον Ντιούι έλεγε ότι η δημοκρατία αποτελεί πρώτιστα το μέσο κι όχι τον αυτοσκοπό. Το μέσο με το οποίο οι άνθρωποι θα βοηθηθούν στο να ανακαλύψουν και να εκδηλώσουν τόσο τα δικαιώματά τους όσο και τη θεμελιώδη τελικά φύση τους. Μέσα από την ελευθερία και την αλληλεγγύη που προϋποθέτει η αληθινή δημοκρατία, μέσα από την επιλογή εργασίας αλλά και τη δυνατότητα ενεργούς συμμετοχής τους στη διαμόρφωση του κοινωνικού γίγνεσθαι.

Η φυλακή από την ελευθερία διαφέρουν στην αντίληψη του καθενός, όπως και η δουλειά από τη δουλεία διαφέρουν μόνο στον τόνο...

Οι σύγχρονες κοινωνίες, είτε στον "αναπτυγμένο" είτε στον "υπό ανάπτυξη" κόσμο, είναι τόσο στην επιφάνεια (πλέον) όσο και στη βαθύτερη ουσία τους...δουλοκτητικές!
Το να επιβιώνεις απέχει πολύ, σε ποιότητα και σε φιλοσοφία που νοηματοδοτεί την ύπαρξη, από το να ζεις πραγματικά και αληθινά.
Στην πολυεθνικά αποικιοκρατούμενη και χρεοκρατικά δομημένη "πραγματικότητα" ο άνθρωπος έχει εξοβελιστεί από το κέντρο του τεχνολογικά υπεραναπτυγμένου "πολιτισμού".

Λόγια σαν ψίθυροι προς τη νέα ζωή!

Σαν ψίθυροι...

Αναρτήθηκε αρχικά στο no Gravity Zone (τον "προσωπικό μας ιπτάμενο δίσκο" που λέει κι ένας φίλος) και δημοσιεύτηκε αργότερα κι εδώ. Ωστόσο το αναδημοσιεύουμε, γιατί έχει ιδιαίτερη σημασία, τουλάχιστον για εμάς. Γιατί είναι με όλη μας την ψυχή, που θέλουμε να πιστεύουμε ότι διαθέτουμε, αφιερωμένο στη ΝΕΑ ΖΩΗ! Που έρχεται σε αυτό τον κόσμο ΟΧΙ για να ευνουχιστεί η φύση της. ΟΧΙ για να λοβοτομηθεί η διάνοιά της. ΟΧΙ για να ακρωτηριαστούν οι σάρκες της στα φριχτά πεδία μαχών για ιμπεριαλιστικούς-οικονομικούς-θρησκευτικούς και φυλετικούς γαμημένους λόγους. ΟΧΙ για να καταντήσει άψυχο νούμερο στους ισολογισμούς, κέρδη και ζημιές των τραπεζικών παρασίτων. ΟΧΙ για να μετατραπεί σε αναλώσιμο πιόνι στις ατζέντες Λεσχών Μπίλντερμπεργκ, Τριμερών Επιτροπών, δυναστειών που ελέγχουν κάθε σχεδόν τομέα του σύγχρονου τεχνο-πολιτισμού και Μυστικών Εταιρειών και Υπηρεσιών. ΟΧΙ για να στρατευθεί, να αποστραγγισθεί, να αλυσοδεθεί και να αποτεφρωθεί από κάθε είδους -ισμό.
Αλλά για να ανθίσει αντί να μαραθεί πρόωρα. Να ανακαλύψει, να εκδηλώσει και να προεκτείνει τα δικαιώματά της και τη θεμελιώδη ανθρώπινη φύση της μέσα σε (πραγματικά) δημοκρατικές, ελεύθερες συνθήκες, όπως έλεγε και ο σπουδαίος παιδαγωγός και φιλόσοφος Τζον Ντιούι. Και να κρατήσει την ατομικότητα, την ακεραιότητα και τη φαντασία της αλώβητες ώστε να τραβήξει το δρόμο που της ταιριάζει και την εμπνέει. Κι αυτό δεν μπορεί ποτέ να είναι κακό ή λάθος...

Λόγια σαν ψίθυροι προς τη νέα ζωή! 

 

Σε αγαπώ πολύ μωρό μου! Πάντα θα είμαι εδώ για εσένα ζωή μου! Γι'αυτό καθώς σε κοιτώ να κοιμάσαι γαλήνια στην κούνια σου, μ'ένα χαμογελάκι χαραγμένο στο προσωπάκι που μου δίνει τη δύναμη να τα βάλω με όλα τα τέρατα και τα κακά στοιχειά του κόσμου για χάρη σου, νιώθω μια έντονη ανάγκη να σου μιλήσω. Με το μυαλό μου. Ελπίζοντας να μην ταράξω την ονειρική σου γαλήνη και πιθανή παραμονή σε νεραϊδότοπους και μαγεμένα τοπία που εμείς χάσαμε πια την πρόσβαση σε αυτά γιατί μας ενηλικίωσαν οι καταστάσεις της "κανονικότητας" πρόωρα. Όμως δεν θέλω να σου κρύψω τίποτα. Και καθώς όταν είσαι ξύπνιο και καθώς μεγαλώνεις θα προσπαθούμε να απαλύνουμε για εσένα την ασχήμια και τον παραλογισμό αυτού του κόσμου, δίνοντας έμφαση στις όμορφες και μαγικές πτυχές του που πάντα υπάρχουν εδώ για να ανακαλύψεις, ωστόσο τώρα που κοιμάσαι θα σου μιλήσω.

Από τα '60ς με ήχους και σκέψεις...

Μια μουσική (και όχι μόνο) ματιά "προς τα πίσω" του ανιχνευτή, για να κοιτάξει και πάλι μπροστά με μεγαλύτερη έμπνευση...


Το έδαφος για τα περίφημα '60ς είχε ήδη προετοιμαστεί από την προηγούμενη δεκαετία, με τη "γενιά των μπιτ", των πνευματικών κατά κάποιο τρόπο παρτεράδων των hippies, με συγγραφείς όπως ο Τζακ Κέρουακ και  Γουίλιαμ Μπάροουζ και ποιητές σαν τον Άλλεν Γκίνσμπεργκ.
 
Η δεκαετία του 1960 ήταν, πράγματι, ένα μουσικό-πολιτιστικό σημείο αναφοράς, μια "οργιώδης βλάστηση" εκπληκτικών κι ανεπανάληπτων μουσικών ακουσμάτων, που πάνω τους "πάτησαν" και ξεπήδησαν πολλά σύγχρονα ρεύματα, όπως το punk, alternative ή indie, την pop κλπ. Και ολόκληρη η αξιόλογη ανεξάρτητη σκηνή του '80 που άνοιξε το δρόμο στο grunge. (Αν και για μένα οι στιλίστικες κατηγοριοποιήσεις και στεγανοποιήσεις στη μουσική είναι αποπροσανατολιστικές και μονολιθικές). Ακόμη και το metal δεν χρωστάει και λίγα στις σκληρές, π.χ., κιθάρες των Blue Cheer που "βαρούσαν" στα τέλη του '60, με το Woodstock να αποτελεί το "κύκνειο άσμα" μιας πολύ ιδιαίτερης δεκαετίας αμφισβητήσεων, κινηματογραφικής και λογοτεχνικής δημιουργίας, ψυχεδελικών πειραματισμών, χίπικων ψευδαισθήσεων-όπως αποδείχτηκε-για μια ελεύθερη κοινοβιακή ζωή ενάντια στην πολιτισμική συναινετική αρτηριοσκλήρωση, σαμανικού τύπου οράματα μέσα από τριπάκια acid, αλλά και κοινωνικών διεκδικήσεων εν μέσω του βρώμικου πολέμου του Βιετνάμ. Η σπουδαία ταινία "Φράουλες και αίμα" αναφέρεται σε γεγονότα που προκάλεσαν σοβαρούς τριγμούς στο ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα των ΗΠΑ και στην απάτη του "αμερικανικού(καπιταλιστικού-υπερκαταναλωτικού) ονείρου":