Δεκαπενταύγουστος πρωί κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο τα καλοκαιρινά χρώματα της φύσης, νιώθοντας την ενέργεια του ήλιου, με πιάνει μια δαιμονισμένη τάση φυγής για το άγνωστο, νιώθω μια τρέλα να με τραβάει στους δρόμους.
Ξέρω πως το μοναδικό μου όχημα είναι ένα ποδήλατο και τα ευρά στην τσέπη κανά 15ντάρικο, και όμως θέλω να ταξιδέψω Κυριακή πρωί μαζί με την μούσα μου και από την στιγμή που πρακτικά είναι αδύνατο ξεκινώ ταξίδι στο δίκτυο.
Γυρνώντας από μπλοκ σε μπλοκ και από ειδήσεις ανά τον κόσμο θυμώνω και θλίβομαι, αναρωτιέμαι μαζί με την μούσα μου: μα είναι δυνατόν να ζούμε σε έναν κόσμο που υπάρχουν (άνθρωποι) που να μπορούν να βομβαρδίζουν παιδιά;
Είναι δυνατόν να υπάρχουν άστεγοι που πεθαίνουν στον δρόμο;
Είναι δυνατόν να υπάρχουν άρρωστοι να παρακαλάνε για φάρμακα;
Είναι δυνατόν να υπάρχουν παιδιά που πεθαίνουν από την δίψα;
Και όμως υπάρχουν αιμοχαρείς πλούσιοι να βιάζουν παιδιά και κυκλοφορούν ελεύθεροι.
Και όμως υπάρχουν πολιτικοί δολοφόνοι που σκοτώνουν με νόμους και μεις τους ανεχόμαστε……………………………..ωωωωωωω θέλω να φωνάξω, θέλω να αλλάξω τον κόσμο, μα δεν ξέρω αν ο κόσμος πλέον θέλει να αλλάξει.
Θυμάμαι εκείνο το τραγούδι του Neil, το βάζω στο youtube χτυπιέμαι και φωνάζω μαζί του Keep on rockin' in the free world
και σας εύχομαι καλό αυγουστιάτικο ταξίδι ………….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου