Η ΛΟΥΙΖΙΑΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΗΣ

Η γέννηση 

και η εξέλιξη τής Jazz

και άλλων μουσικών ειδών

Έγραψε ο: Επικούρης Δημήτρης

Στο νότιο τμήμα τής Λουιζιάνας γεννήθηκαν πολύ σημαντικά μουσικά ιδιώματα, που καθόρισαν την εξέλιξη τής δυτικής μουσικής. Το πρώτο ήταν η μουσική των κρεολών, οι οποίοι ήταν επιμειξίες των γάλλων ή ισπανών αποίκων με αφροαμερικανούς από τις Δυτικές Ινδίες ή ινδιάνους των ΗΠΑ. Οι κρεολοί ήταν ελεύθεροι πολίτες, που ζούσαν στην περιοχή, όταν η Λουιζιάνα ήταν στην ισπανική και μετά στη γαλλική κατοχή. 

Το 1803, οι ΗΠΑ αγοράζουν τη Λουιζιάνα από τους γάλλους και η πολιτεία προσαρτάται στις ΗΠΑ το 1812. Οι κρεολοί αναδεικνύονται σαν την ελίτ στην κοινωνία τής Νέας Ορλεάνης κατά τη διάρκεια τού 19ου αιώνα. Ζουν στο γαλλικό τμήμα τής πόλης και το αναπτύσσουν οικονομικά και πολιτιστικά. 

Οι περισσότεροι από τους κρεολούς μουσικούς κάνουν μουσικές σπουδές στο Παρίσι και γνωρίζουν άριστα την ευρωπαϊκή μουσική. Αντίθετα, οι νέοι ελεύθεροι μαύροι, που ζουν δυτικά τής οδού Canal στη Νέα Ορλεάνη, στον λεγόμενο «αμερικανικό» τομέα, ζουν περιθωριακά. Είναι φτωχοί, αγράμματοι χωρίς μουσική παιδεία και παίζουν blues, gospel και work songs. 

Η γέννηση τής Jazz

To 1894 ψηφίζεται στη Νέα Ορλεάνη ένας ρατσιστικός νόμος φυλετικών διακρίσεων και εξαναγκάζει τους εξευγενισμένους και μουσικά πεπαιδευμένους κρεολούς, να μεταφερθούν στη συνοικία των φτωχών αφροαμερικανών. Η μίξη αυτών των δύο διαφορετικών μουσικών παραδόσεων γεννάει τη μουσική τής Jazz. 

Το 1938, ο σπουδαίος καλλιτέχνης τής Jazz, ο Jelly Roll Morton, δίνει συνέντευξη στον Alan Lomax και τού εξηγεί με λεπτομέρειες τη γέννηση τής Jazz και ειδικότερα τής Dixieland Jazz, που περιλαμβάνει ευρωπαϊκές χορευτικές φόρμες, όπως τα γαλλικά Quadrille, το Βαλς, οι Μαζούρκες και η Πόλκα, όπως και αυτό, που ο ίδιος ονομάζει «ισπανική χροιά» (Spanish Tinge).

Στέκεται όμως, στη καθοριστική συμβολή τoύ Βlues στη διαμόρφωση τής μουσικής τής Jazz κάνοντας αναφορές γιά το πολυφωνικό αυτοσχεδιασμό, αλλά και το call and response, στοιχείο, που τα blues κληροδότησαν στη Jazz. 

Τα κύρια όργανα τής Dixieland Jazz ήταν η τρομπέτα, το κορνέτο, τοκλαρινέτο ή το τρομπόνι, ενώ το ρυθμικό μέρος περιλάμβανε την κιθάρα, το μπάντζο, το όρθιο μπάσο και τα κρουστά. 

Ragtime 

To Ragtime θεωρείται ο πρόδρομος τής Jazz και εμφανίστηκε χρονολογικά περίπου την ίδια περίοδο με το Blues, αλλά στην περιοχή τής Λουιζιάνα και τού Σαιντ Λούις κι όχι στο Δέλτα τού Μισισιπή. Είναι το πρώτο είδος τής αφροαμερικανικής οργανικής μουσικής. 

Οι λευκοί με τα Ministrel Shows, αυτό το είδος πλανόδιου λαϊκού θεάτρου και επιθεώρησης, χλεύαζαν τους μαύρους και τον τρόπο ζωής τους από το περπάτημά τους και την ομιλία τους μέχρι και τις συνήθειές τους. Οι λευκοί ηθοποιοί έβαφαν τα πρόσωπά τους με καμένο φελλό, ενώ χρησιμοποιούσαν και κάποια άλλα είδη μακιγιάζ γιά να μιμηθούν τους μαύρους. Αυτή η τεχνική τού μακιγιάζ ονομάστηκε Blackface. 

Σε ένα τέτοιο ministrel show γεννήθηκε το όνομα «Jim Crow», που αρχικά αποτέλεσε ένα παρατσούκλι γιά τους μαύρους, αλλά αργότερα συνδέθηκε με τους ρατσιστικούς νόμους των φυλετικών διακρίσεων στον αμερικανικό Νότο. 

Αργότερα όμως, δημιουργήθηκαν αντίστοιχα ministrel shows από μαύρους καλλιτέχνες, που σατίριζαν τους λευκούς. Οι μιμήσεις, που έκαναν οι μαύροι, αποτελούσαν μέρος ενός είδους χορού, όπου το ζευγάρι των ηθοποιών περπατούσαν σηκώνοντας τα πόδια τους ψηλά, ανεμίζοντας μπαστούνια και κάνοντας βαθιές υποκλίσεις. Με αυτόν τον τρόπο, οι μαύροι χλεύαζαν την υψηλή κοινωνία των λευκών και τις συνήθειές τους. Ο χορός αυτός ονομάστηκε Cakewalk, γιατί βραβευόταν το καλύτερο ζευγάρι χορευτών από το κοινό με ένα τεράστιο κέικ με σταφίδες. 

Η μουσική, που πλαισίωνε αυτόν τον χορό, ήταν το Ragtime. Πρόκειται για μιά μουσική, όπου κυριαρχεί ο ήχος τού πιάνου. Ο μουσικός κρατάει έναν σταθερό ρυθμό στο πιάνο με το αριστερό του χέρι, ενώ με το δεξί παίζει γρήγορες και πολύπλοκες ρυθμικές φράσεις. Πατέρας τού Ragtime θεωρείται ο Scott Joplinαπό το Σαιντ Λούις τού Μιζούρι, ένας πολύ σπουδαίος μουσικός, που ήξερε και να γράφει παρτιτούρες μιάς και είχε σπουδάσει κλασική μουσική. 

Barrelhouse Piano και Boogie-Woogie

Στην περιοχή τού Τέξας και τής Λουιζιάνα, υπήρχαν πολλοί καταυλισμοί ξυλοκόπων μιάς και αυτές οι δύο πολιτείες αποτελούσαν το κέντρο τής βιομηχανίας ξυλείας στις ΗΠΑ. Σ’ αυτούς τους καταυλισμούς δούλευαν πάρα πολλοί μαύροι και μάλιστα κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Μοναδική τους διέξοδος ήταν κάτι εφάμιλλο με τα juke joints του Δέλτα, τα barrelhouses, δηλαδή ξεχαρβαλωμένες παράγκες γεμάτες βαρέλια με ουίσκι ή moonshine, τραπέζια γιά τζόγο και «πεταλούδες» τής νύχτας. 

(Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Το λεξιλόγιο τού Blues).

Στην αρχή, οι μουσικοί, οι οποίοι έπαιζαν εκεί, ήταν κιθαρίστες, που τραγουδούσαν blues, αλλά σιγά-σιγά οι κιθαρίστες αντικαταστάθηκαν με πιανίστες, επειδή ο ήχος τού πιάνου ήταν πολύ δυνατός. Το barrelhouse πιάνο, τού οποίου ο κρουστός ήχος θυμίζει έντονα τα αφρικανικά ξυλόφωνα, είναι πολύ πιό κοντά στα blues από το ragtime, που περιέχει μεγαλύτερες δόσεις από ευρωπαϊκή μουσική. 

Τα πιάνα ήταν παλιά και ξεκούρντιστα, ο ήχος θύμιζε πολύ περισσότερο τον ήχο κρουστών, παρά μελωδίας και ο πιανίστας έχαιρε μεγάλης εκτίμησης από το κοινό. Οι περισσότεροι από αυτούς τους μουσικούς δύσκολα ξεπερνούσαν την ηλικία των 40 χρόνων μιάς και η κραιπάλη τούς έστελνε γρήγορα στο θάνατο. 

Από το barrelhouse πιάνο, την πρώιμη jazz και τα blues, ξεπήδησε ένα μουσικό ιδίωμα, το Boogie Woogie, που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί σαν «χορευτικό μπλουζ». 

Η προέλευση τής ονομασίας αυτού τού ιδιώματος είναι αναμφίβολα αφρικανική. Στην φυλή των hausa η λέξη «boog» σημαίνει «χτυπώ». Όμοιο νόημα έχει και η λέξη «booga» τής γλώσσας των mandigo στο Μάλι. Στη δυτική Αφρική, η λέξη «bogi» σημαίνει «χορεύω», ενώ στη γλώσσα των bantu η λέξη «mbuki» σημαίνει «χορεύω έντονα πετώντας από πάνω μου τα ρούχα». 

Οι πιανίστες τού Ragtime και του Barellhouse έγιναν περιζήτητοι στα απανταχού πορνεία των ΗΠΑ λόγω τού έυθυμου τόνου τής μουσικής, που έπαιζαν. 

Zydeco

Ένα άλλο μουσικό ιδίωμα τής νότιας Λουιζιάνα είναι η Zydeco.  Η ετυμολογία τής λέξης «zydeco» προέρχεται από τη γαλλική φράση «Les haricots ne sont pas sales», που σημαίνει, πως τα φρέσκα φασολάκια δέν έχουν αρκετό αλάτι. Πρόκειται φυσικά γιά ιδιωματισμό, που μπορεί να σημαίνει: 

α. Δέν έχω ζουμερά νέα για σένα και 

β. Είμαι τόσο φτωχός, που δέν έχω αλατισμένο κρέας να φάω με τα φασόλια. 

Η Zydeco περιλαμβάνει στοιχεία από τη γαλλική, την ιρλανδική και τη γερμανική μουσική. Με την πάροδο τού χρόνου, η Zydeco θα επηρεαστεί πολύ από το blues με τη διαφορά, ότι τη θέση τής blues κιθάρας θα πάρει τοακορντεόν γερμανικού τύπου (German Button Accordion) πλαισιωμένο από ένα άλλο αυτοσχέδιο όργανο, το Washboard, που μοιάζει με τη σανίδα ή τη λαμαρίνα, που στο παρελθόν οι νοικοκυρές έτριβαν τα ρούχα κατά την πλύση.

Ένας πολύ μεγάλος μουσικός τής Zydeco ήταν ο Clifton Chenier, που με το παίξιμό του και τις συνθέσεις του επιβεβαίωνε τον καθοριστικό ρόλο τού blues στη συγκεκριμένη μουσική. Θεωρείται ο βασιλιάς τής Zydeco και γιά πολλούς ερευνητές τής μουσικής, ο άνθρωπος, που χρησιμοποίησε πρώτος τη λέξη αυτή γιά να ονομάσει αυτό το μουσικό είδος. 

Cajun

Οι cajuns (κέητζανς) ήταν γάλλοι, που αποίκησαν την περιοχή Nova Scotia στον Καναδά, γύρω στο 1605. Όταν οι άγγλοι κατέλαβαν την περιοχή, ζήτησαν από τους cajuns να δηλώσουν υποταγή στο βρετανικό στέμμα, αλλά οι cajuns αρνήθηκαν πεισματικά. 

Το 1755, οι άγγλοι τους διώχνουν από τον Καναδά και οι cajuns μεταναστεύουν μαζικά στην περιοχή τής Λουιζιάνα. Εκεί, δημιουργούν μία μουσική κουλτούρα και μία ξεχωριστή μουσική, τη μουσική Cajun. Αρχικά, τα τραγούδια των cajuns δέν περιελάμβαναν μουσικά όργανα και τραγουδιόντουσαν a capella και πολύ σπάνια με τη συνοδεία κάποιου κρουστού. 

Τον 20ο αιώνα όμως, η μουσική αυτή εμπλουτίστηκε με άλλα όργανα, όπως τοβιολί, που στην αρχή ήταν το κυρίαρχο όργανο, το ακορντεόν και τηκιθάρα. Οι στίχοι στα τραγούδια αυτής τής μουσικής είχαν πάντα δευτερεύουσα σημασία.

Η μουσική των cajuns μπολιάστηκε, αλλά και μπόλιασε την Country και τοHonky Tonk (ένα μουσικό παρακλάδι τής Country μουσικής, που αντλεί το όνομά του από τα μπαρ, που έπαιζαν μουσική γιά τη λευκή εργατική τάξη τη δεκαετία τού 1940 και μετά).

Τo Blues στη Λουιζιάνα 

Δύο είναι τα βασικά είδη τού Blues στη Λουιζιάνα. Το πρώτο είναι το Blues τής Νέας Ορλεάνης (New Orleans Blues) και το δεύτερο το Swamp Blues(swamp σημαίνει βάλτος). 

Στα blues της Νέας Ορλεάνης μπορεί κανείς να διακρίνει ήχους από Dixieland με ένα χαλαρό τέμπο και με φωνητικά, που μπορεί να είναι αργά και μουρμουριστά μέχρι και βαθύφωνα με φωνητικές κορυφώσεις, που θυμίζουν τα gospel. Στην αρχή, τα κυρίαρχα όργανα ήταν το πιάνο και το σαξόφωνο, αλλά μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η κιθάρα ανέλαβε να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο. 

Μία από τις πλέον σημαντικές προσωπικότητες τού New Orleans Blues είναι ο πιανίστας Professor Longhair, που με τα τραγούδια του «Mardi Gras in New Orleans» και «Tipitina» έδωσε το χαρακτηριστικό στίγμα σ’ αυτό το είδος τού Blues. 

Τo New Orleans Blues ανέδειξε και σπουδαίους κιθαρίστες, όπως ήταν ο Guitar Slim, που είχε καταγωγή από το Δέλτα τού Μισισιπή. Ο Guitar Slim γνώρισε μεγάλη επιτυχία με το τραγούδι του «The things I used to do», το οποίο και θεωρείται και σαν ένας από τους θεμέλιους λίθους γιά τη δημιουργία τής Soul μουσικής. 

Ο Guitar Slim επηρέασε πολύ και τη Rock μουσική μιας και χρησιμοποίησε παραμόρφωση στον ήχο τής ηλεκτρικής κιθάρας του. Άλλοι γνωστοί εκπρόσωποι τού ιδιώματος είναι ο κορυφαίος κιθαρίστας Earl King, που έγραψε το «Come on», το οποίο αργότερα ο Jimi Hendrix έκανε μεγάλη επιτυχία. 

Στα Swamp Blues οι επιρροές είναι οι ίδιες με αυτές τού New Orleans Blues με τη διαφορά να επικεντρώνεται στη χρήση τής κιθάρας στη θέση τού πιάνου. Το Swamp Blues διαμορφώθηκε στην περιοχή τού Baton Rouge. Ο πιό γνωστός καλλιτέχνης τού είδους ήταν ο Slim Harpo, που έγραψε το «I’m a king bee», το «I got if you want it» και το «Rainin’ in my heart». Η μεγαλύτερή του επιτυχία ήταν το «Baby scratch my back», που έγινε και νούμερο 20 στο Billboard το 1966.

Πολλοί blues καλλιτέχνες, που ασχολήθηκαν και διαμόρφωσαν το Swamp Blues ήταν οι Arthur Guitar Kelley, Silas Hogan, Lazy Lester και οLightnin’ Slim. Αρκετά αργότερα, πολλά τραγούδια τού Slim Harpo διασκευάστηκαν και παίχτηκαν από τα βρετανικά συγκροτήματα, που αναβίωσαν το Blues (Rolling Stones, the Kinks, the Yardbirds). 

Ένας ξεχωριστός άνθρωπος από τη Λουιζιάνα

O Huddie William Ledbetter γεννήθηκε στη φυτεία τού Jeter Peterson κοντά στην πόλη Mooringsport τής Λουιζιάνα. Ήταν το μικρότερο από τα δύο παιδιά τού Wesley Ledbetter και τής Sally Brown. Η μεγαλύτερη αδερφή του ονομαζόταν Australia. Πιθανότατα να γεννήθηκε το 1888 αν και στην επιτύμβια στήλη στον τάφο του η ημερομηνία γεννήσεως, που αναγράφεται, είναι η 23η Ιανουαρίου τού 1989.

Στα πέντε του χρόνια, η οικογένειά του μετακομίζει στο Τέξας. Το 1903 αρχίζει να τριγυρνάει σε κακόφημα στέκια στο Shreveport, μια περιοχή με πολλούς οίκους ανοχής και εγκληματικότητα. Το 1908 παντρεύεται μία 15χρονη, την Aletha (Lethe) Henderson και ζει ακριβώς δίπλα από το σπίτι των γονιών του. Την περίοδο εκείνη, ένας θείος του, τού χαρίζει ένα ακορντεόν. Στην ηλικία των είκοσι αν και είναι πατέρας δύο παιδιών τα εγκαταλείπει και φεύγει γιά να αναζητήσει την τύχη του σαν μουσικός.  

Η βύθιση και η τραγωδία τού Τιτανικού, τού δημιουργεί το ερέθισμα να γράψει ένα τραγούδι με τίτλο «Titanic», όπου κάνει αναφορές για τις φυλετικές διακρίσεις εκείνη την εποχή και συγκεκριμένα για τον νέγρο πυγμάχο Jack Johnson, που λόγω χρώματος τού απαγορεύτηκε η είσοδος στον Τιτανικό. 

Το 1912 πιάνει γιά πρώτη φορά στα χέρια του μια 12χορδη κιθάρα, η οποία και θα γίνει το σήμα κατατεθέν του. Αρχίζει να παίζει με τον Blind Lemon Jefferson και να περιοδεύει μαζί του γύρω από το Dallas τού Τέξας. Η εκρηκτική του προσωπικότητα συχνά-πυκνά τού δημιουργεί σοβαρά προβλήματα και το 1915 συλλαμβάνεται γιά κατοχή όπλου και καταδικάζεται σε καταναγκαστικά έργα στην επαρχία Harrison. 

O Ledbetter όμως, δραπετεύει και βρίσκει δουλειά στην επαρχία Bowie έχοντας βέβαια χρησιμοποιήσει ένα ψεύτικο όνομα, το Walter Boyd. Τον Ιανουάριο τού 1918, φυλακίζεται γιά δεύτερη φορά, επειδή σκότωσε έναν συγγενή του, τον Will Stafford γιά μια γυναίκα και μεταφέρεται στην πόλη Sugar Land, μία από τις πλουσιότερες περιοχές τού Τέξας. 

Πιθανότατα εκεί έμαθε το τραγούδι «Midnight special», που ο John και ο Alan Lomax λανθασμένα απέδωσαν σ’ αυτόν, όταν το 1934 τον βρήκαν και πάλι έγκλειστο στις πολιτειακές φυλακές τής Λουιζιάνα γνωστές και σαν Angola Prison. Το όνομα τού τραγουδιού πιθανότατα να προέρχεται από ένα τρένο με πολύ δυνατά φώτα, που έφταναν μέχρι τα κελιά των κρατουμένων στη Sugar Land. Το τραγούδι αυτό ήταν το αγαπημένο ανάμεσα στους κρατούμενους, γιατί τα φώτα τού τρένου ήταν γι’ αυτούς τα φώτα τής ελπίδας τής σωτηρίας τους. Η αλήθεια είναι, πως ο Ledbetter είχε προσθέσει πολλούς στίχους δικούς του στο τραγούδι. 

Το 1925 πήρε χάρη από τον κυβερνήτη τής πολιτείας, Pat Morris Neff, και αποφυλακίστηκε, επειδή είχε γράψει ένα τραγούδι γι’ αυτόν ζητώντας του την απελευθέρωσή του και επικαλούμενος τη βαθειά θρησκευτική πίστη τού κυβερνήτη. 

Το 1930, ο Ledbetter επιστρέφει και πάλι στη φυλακή, επειδή μαχαίρωσε έναν λευκό σε καβγά. Ήταν τότε, που τον επισκέφτηκαν ο πατέρας και γιος Lomax στη φυλακή γιά να τον ηχογραφήσουν ως εντεταλμένοι τής Βιβλιοθήκης τού Κογκρέσου έχοντας μείνει εντυπωσιασμένοι από τη βαθειά του φωνή. Ο πατέρας και γιός Lomax ζήτησαν από τον κυβερνήτη τής πολιτείας τής Λουιζιάνα, Oscar K. Allen, να τον αποφυλακίσει γιά να ηχογραφήσει ένα από τα κλασσικά του τραγούδια, το «Goodnight Irene». 

Η χάρη δόθηκε, αλλά όχι λόγω τής παρέμβασης των Lomax, αλλά τής καλής συμπεριφοράς τού Ledbetter, που όχι μόνο διασκέδαζε τους συγκρατούμενούς του με τα τραγούδια του, αλλά και τους δεσμοφύλακες, που προσκαλούσαν φίλους και συγγενείς τους στη φυλακή γιά να τον ακούσουν. 

Υπάρχουν πολλές ιστορίες σχετικά με την προέλευση τού ονόματός του. Μία από αυτές έχει σχέση με τα χρόνια του στις φυλακές και τους συγκρατούμενούς του να τού βγάζουν το παρατσούκλι «Lead Belly» σαν παραφθορά του επώνυμού του. Άλλοι λένε, πως είχε μολυβένιο στομάχι, γιατί κατέβαζε moonshine χωρίς κανένα πρόβλημα. Μία άλλη εκδοχή είναι, πως είχε πυροβοληθεί στο στομάχι. 

Σχετικά με τη δύναμη και τη σκληράδα του, υπάρχει η ιστορία γιά μιά μαχαιριά στο σβέρκο από έναν συγκρατούμενό του, που του άφησε ένα τεράστιο σημάδι. Αν και αιμορραγούσε ο Lead Belly, έβγαλε το καρφωμένο μαχαίρι από πάνω του και στη συνέχεια το κάρφωσε αρκετές φορές στον επιτιθέμενο συγκρατούμενο, που παραλίγο να πεθάνει. 

Όταν ο Led Belly βγήκε από τη φυλακή το 1934, ζήτησε από τον John Lomax να δουλέψει σαν οδηγός του και να τον συνοδεύει στις ηχογραφήσεις των μουσικών στο νότο. Εργάστηκε μαζί του για τρεις μήνες και στη συνέχεια, ο Lomax φρόντισε, ώστε τα φώτα της δημοσιότητας να πέσουν πάνω στον πρώην κρατούμενο, που τραγουδούσε τα blues. Ο πατέρας Lomax κανόνισε τις ηχογραφήσεις του με την ARC, θυγατρική τής Columbia, αλλά οι δίσκοι του δέν είχαν ιδιαίτερη ανταπόκριση. 

Το Φεβρουάριο του 1935 παντρεύτηκε τη φιλενάδα του, Martha Promise, που έφυγε από τη Λουιζιάνα και πήγε στο βορά γιά να τον βρει. Ο υπόλοιπος μήνας ξοδεύτηκε σε ηχογραφήσεις άλλων παραδοσιακών τραγουδιών, όπως και σε συνεντεύξεις γιά τη ζωή του με τον John και Alan Lomax, μιας και επρόκειτο να κυκλοφορήσει το βιβλίο «Negro folk songs as sung by Led Belly». 

Το Μάρτη τού 1935, ο Led Belly συνόδεψε τον John Lomax σε μία περιοδεία δύο εβδομάδων σε κολλέγια και πανεπιστήμια των ΗΠΑ και με τελευταίο σταθμό το Harvard. Στο τέλος τού μήνα, ο John Lomax αποφάσισε να στείλει τον Led Belly πίσω στο Νότο έχοντας κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσε γι’ αυτόν. Φοβούμενος, ότι αν θα έδινε τα χρήματα από τις εμφανίσεις τού Led Belly στον ίδιο, αυτός θα τα σπαταλούσε στο πιοτό, αποφάσισε να δώσει μία προκαταβολή στη γυναίκα του και μετά να τής τα στέλνει με δόσεις. 

Όταν ο Led Belly έφτασε στη Λουιζιάνα, έκανε μήνυση στον Lomax απαιτώντας όλο το ποσό άμεσα. Ο Led Belly κέρδισε τη δίκη, αλλά επικράτησε μεγάλη πικρία και από τις δύο πλευρές για το συμβάν. Ο Led Belly έγραψε κάποια στιγμή στον Lomax ζητώντας του να ενώσουν και πάλι τις δυνάμεις του γιά να προωθηθεί το βιβλίο, που είχε γραφτεί γι’ αυτόν. Δυστυχώς, αυτό δέν έγινε ποτέ και το βιβλίο ήταν μία παταγώδης εκδοτική αποτυχία. 

Τον Ιανουάριο τού 1936 ο Led Belly επέστρεψε στη Νέα Υόρκη προσπαθώντας να ξαναβρεί την τύχη του. Έκανε διάφορες εμφανίσεις στο θέατρο Apollo στο Harlem, αλλά δεν κατάφερε να κερδίσει μεγάλο ακροατήριο. Εκεί όμως, γνωρίζεται με τον κομμουνιστή εκδότη τής εφημερίδας Daily Worker και έγιναν καλοί φίλοι αν και ο Led Belly ήταν πάντοτε εκτός πολιτικών ιδεολογιών. 

Το 1939 ο Led Belly επιστρέφει στη φυλακή, επειδή επιτέθηκε με μαχαίρι σε κάποιον σε έναν καβγά στο Μανχάταν. Τότε, ο Alan Lomax τον παίρνει υπό την προστασία του και τον βοηθά να εξοικονομήσει χρήματα γιά τα έξοδα τής δίκης του. Τον καλεί συχνά στη ραδιοφωνική εκπομπή, που είχε με τον Nicholas Ray στο ραδιόφωνο τού CBS. Η εκπομπή λεγόταν «Back where I come from» και παρουσίαζε φολκλορικά τραγούδια και καλλιτέχνες. 

Το 1949 ο Led Belly είχε συχνά πρόγραμμα στο WNYC τα βράδια τής Κυριακής με την Henrietta Yurchenko, μία πολύ διάσημη εθνομουσικολόγο τής εποχής. Αργότερα, τον ίδιο χρόνο, ταξιδεύει στην Ευρώπη και συγκεκριμένα στη Γαλλία, αλλά δυστυχώς διαγνώστηκε με την ασθένεια ALS, τη νόσο τού Σαρκώ ή αλλιώς την ασθένεια τού Lou Gerhig. Η τελευταία του συναυλία έγινε στο πανεπιστήμιο τού Τέξας και ήταν αφιερωμένη στον John Lomax. O Led Belly πέθανε αργότερα την ίδια χρονιά.

πηγή : Ελεύθερη Έρευνα