γράφει ο Άκης κουστουλίδης
Είναι κάποιες στιγμές που κοιτάς μπροστά σου και είναι όλα μια λευκή κόλα χαρτί.
Έχεις χάσει την πίστη σου στην ζωή και θέλεις να δραπετεύσεις, να φύγεις τρέχοντας από το κορμί που κουβαλάς, να μην βλέπεις τίποτα από αυτά που σου χαρίζουν καθημερινός τα μάτια σου, θέλεις να μείνεις διψασμένος αρνούμενος όλο το νέκταρ των θεών που έχεις μέσα στο ποτήρι της ζωής σου.
Δεν θέλεις άλλο την σοφία που έχεις αποκτήσει, δεν θέλεις την γνώση που έχεις για προίκα από την εμπειρία σου μέσα στο πέρασμα των χρόνων και απλά θέλεις να κρυφτής και δεν μπορείς.
Μπαίνεις μέσα στα υπόγεια της ψυχικής μοναξιάς, μέσα στο τελευταίο κάστρο του κόσμου σου και δεν αντέχεις να μείνεις ούτε λεπτό, δεν τολμάς να την κοιτάξεις στα μάτια, δεν θέλεις να ακούσεις την σιωπή της, δεν θέλεις να νιώσεις εκείνη την μαχαιριά που πλήγωσε όλο σου τον κόσμο.
Ξαναβγαίνεις ματωμένος και κοιτάς τα δρομάκια που μπορούσες να περπατήσεις αλλά είναι αόρατα, έχουν χαθεί κάτω από τα πόδια σου και ας νιώθεις πως τα έχεις περπατήσει, έχουν γίνει όλα μια λευκή κόλλα χαρτί.
Κοιτάς εκείνο το παραθυράκι που σου χάριζε λίγο φως και πράσινο, μα τώρα το σκέπασε το σκοτάδι και δεν είναι η αιτία το σκοτάδι που δεν μπορείς να κοιτάξεις την θέα αλλά τα μάτια της καρδιάς σου που σου χαρίζουν μόνο το μονοπάτι του πόνου.
Το βλέπεις και ξέρεις πως αργά ή γρήγορα θα το διαβείς, θα τολμήσεις να περπατήσεις ξυπόλυτος πάνω στα αγκάθια του.
Το αφήνεις και ξαναγυρνάς μέσα στην σιωπή σου μήπως και βρεις καμιά ξεθωριασμένη λέξη να σε σώσει από το μαρτύριο, μήπως και ακούσεις καμιά νότα που θα σ΄αναστήσει, αλλά μάταια, έχει γίνει τόσο θορυβώδες η σιωπή σου που δεν αντέχεις και πέφτεις στα γόνατα.
Πέφτεις στα γόνατα και κοτάς τον ουρανό μα νιώθεις την προδοσία του στα ματωμένα γόνατά σου, την ανεμόσκαλα που ζητάς να σου ρίξει την γκρέμισε το ίδιο σου το μυαλό.
Ακούς το μυαλό σου και επιστρέφεις στον κόσμο της λογικής και του υλισμού, μα νιώθεις φυλακισμένος στο ίδιο σου το σπίτι.
Παίρνεις την πιο όμορφη κιθάρα που στέκεται δίπλα σου μα τα δάχτυλά σου έχουν αγκυλωθεί, τα τραγούδια που είχες γράψει δεν μπορείς να τα τραγουδήσεις δεν μπορείς να βρεθείς αγκαλιά με τις νότες και το ρυθμό της καρδιάς σου.
Το μυαλό σου σου προτείνει εκείνο το βιβλίο που πήρες με επιδότηση , μα δεν μπορείς να διαβάσεις ούτε μία λέξη, νιώθεις την ταφόπλακα στα στήθια σου και συ ακολουθείς τις οδηγίες του μυαλού σου που σε οδηγούν στα 4 ντουβάρια του σπιτιού σου.
Δεν το θέλεις, νιώθεις ένας φιλοξενούμενος φυλακισμένος και παραβάτης της ίδιας σου της καρδιάς και ας ξέρεις πως την μοίρασες και άνοιξες τις πόρτες διάπλατα να μπούνε μέσα οι καλεσμένοι σου.
Στέκεσαι για μια στιγμή να σκεφτείς με το φτωχό σου το μυαλό και θέλεις να ξεχάσεις και βλέπεις τις εικόνες δυστυχίας σένα γυάλινο κάδρο, μα δεν μπορείς να τις αγνοήσεις, ξέρεις πως είναι όλα τόσο αληθινά που θα τα ζήλευε και το καλύτερο ψέμα της καρδιάς σου.
Κοιτάς τα υλικά σου αγαθά, μα είναι όλα τόσο ασήμαντα και τραγικά που απορείς με τον εαυτό σου πως ξόδεψες τόση ενέργεια για να τα αποκτήσεις.
Κοιτάς μέσα στην τσέπη σου και ξέρεις πως δεν θα βρεις τίποτα ξεχασμένο που θα μπορούσε να σου δώσει ένα εισιτήριο τρένου για να φύγεις.
Στην πραγματικότητα δεν θέλεις να φύγεις από τα υλικά σου αγαθά μα θέλεις να σταματήσει να τρέχει το αίμα από την πληγή της καρδιάς σου.
Ανάβεις ένα τσιγάρο πίνεις μια τζούρα καφέ και κοιτάς αυτόν τον κόσμο που έχτισες με τα ίδια σου τα χέρια και θέλεις τώρα, ναι θέλεις να τον διαλύσεις και να τον πετάξεις στα σκουπίδια……
Θέλεις να αποφύγεις το ξέρω και να προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου πως δεν ξέρεις μα είναι πλέον αργά για ψέματα και δικαιολογίες.
Αισθάνεσαι ένα δάκρυ να κυλά στο μάγουλό σου και ξέρεις πως ήρθε η ώρα.
Ήρθε η ώρα να σταματήσεις την άρνησή σου προς το κοίταγμα της αλήθειας σου, το ξέρεις πως μπορείς να θυμώσεις όσο θέλεις με την ζωή σου και την μοίρα της μα θα περπατήσεις, το ξέρεις πως μπορείς να διαπραγματευτείς για όσο καιρό θέλεις την ακροβασία σου ανάμεσα στο ψέμα και την αλήθεια της κατάστασή σου μα θα την ζήσεις, ξέρεις πως ήρθε η ώρα να κλάψεις για όσα χρόνια θέλεις, μα στο τέλος ξέρεις πως θα ελευθερωθείς αποδεχόμενος άλλη μια νίκη της ψυχής σου.
Ο δρόμος που σε περιμένει είναι μονόδρομος και μοναχικός.
Χρειάζεσαι να αγκαλιάσεις την μοναξιά σου σφικτά και ας ξέρεις πως την φοβάσαι από τα πιο αρχαία χρόνια της ύπαρξής σου.
Χρειάζεσαι την σιωπή σου ξανά στην ζωή σου μέχρι να ξαναψελίσεις τις λέξεις της ψυχής σου.
Χρειάζεσαι την καρδιά σου δυνατή και άτρωτη όπως την είχες γνωρίσει στην προηγούμενή σου δοκιμασία.
Χρειάζεσαι τον αληθινό σου εαυτό έτοιμο να περπατήσει γυμνός μέσα από τους μεγαλύτερους φόβους σου.
Χρειάζεται να χάσεις τα πάντα για άλλη μια φορά μέχρι να ξανακερδίσεις τα πάντα που σου ανήκουν.
Χρειάζεται να αγαπήσεις τον εχθρό σου πιο πολύ και από τον εαυτό σου μπας και κατανοήσεις τις αιτίες που σε κρατούν ισόβια φυλακισμένο μέσα στο μίσος.
Χρειάζεται να ξαναδώσεις την αγάπη σου χωρίς να περιμένεις την πληρωμή που νομίζεις ότι αξίζεις.
Χρειάζεται να πάρεις σύντροφο τον χρόνο και να κυλίσεις μαζί του στις πιο δύσκολες στιγμές της ιστορία σου μέχρι που να φτάσεις στην πύλη των Θεών.
Και τα χρειάζεσαι όλα αυτά γιατί ξέρεις….
Ξέρεις την λύση και ας προσπαθείς να μην πεις το όνομά της.
Ξέρεις πως μόλις την πεις, έχεις αρχίσει να βλέπεις μέσα στο σκοτάδι…….
Και μέσα στο σκοτάδι βλέπεις τον πραγματικό σου εχθρό, τον ίδιο σου τον εαυτό…….
Αυτόν που σε ταλαιπωρεί αιώνες τώρα, αυτόν που σε σπρώχνει στον γκρεμό μόλις πεις την μαγική λέξη……...
Αυτόν που σε απωθεί από τα θεϊκά σου συναισθήματα και σε κερνάει κάθε μέρα και από λίγο με υλικό πλούτο.
Αυτόν τον εαυτό που σε κρατάει στα αιώνια δεσμά της λησμονιάς.
Αυτόν που σε τιμωρεί με ενοχές για κάθε χτύπο της καρδιάς σου.
Αυτόν τον εαυτό που σου επέβαλε απαγορευτικά με νόμους και ηθικές, ώστε να σε καταδικάσει σε θάνατο αν τολμήσεις να περπατήσεις τον δρόμο της ψυχής σου.
Και συ που με διαβάζεις τώρα, δεν είσαι ο κανένας, δεν είσαι ένας αριθμός που περιμένει την πτώση του, δεν είσαι αυτός που θέλω να συναντήσω, ούτε είσαι αυτός που περίμενα να γνωρίσω, αλλά είσαι ο αληθινός μου εαυτός που θέλω να αγαπήσω………
Σ΄ΑΓΑΠΩ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Υ.Γ. είναι η στιγμή που χρειάζεται να αγκαλιάσω τον πόνο μου, μέσα στην σιωπή και την μοναξιά μου.
και έτσι επέλεξα να κρατήσω κλειστή την υπόγεια τάξη
Σας ευχαριστώ και σας αγαπώ μέσα από την καρδιά μου…………………………………...Άκης….
Όποιος θέλει να επικοινωνήσει μαζί μου ας μην διστάσει …..
akiser1969@gmail.com ή στο upogiataxi@gmail.com ή ακόμη και στο 6975365034
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου