Κάποιες ιδέες προς επεξεργασία (ατομικότητα σε συνέργεια με τη συλλογικότητα)...

Oι λύσεις που επηρεάζουν μεταμορφωτικά ακόμη κι ολάκερο τον κόσμο, τόσο σε πνευματικό, επιστημονικό, όσο και σε κοινωνικο-πολιτικό πεδίο, ξεκινούν από το άτομο. Όχι από την ομάδα, άσχετα αν αυτή διαπνέεται κι εμπνέεται από ιδέες ατομικές (ή κάποια ιδέα ατομική), τις οποίες και οφείλει να εξελίσσει και να χρησιμοποιεί προς όφελος των μελών που την απαρτίζουν. Η ανεξαρτησία της ατομικότητας επενδύει με ενσυνειδησία και πραγματική υπευθυνότητα μια συλλογικότητα, δεν την αναιρεί ή καταργεί. Όπως έμμεσα αφήνουν να εννοηθεί (όταν δεν αντιδρούν βίαια σε βάρος της ατομικής διαφοροποίησης και διαφορετικότητας) οι στρατευμένοι δημαγωγοί κι επαγγελματίες καθοδηγητές.

Ένα κορίτσι που το έλεγαν "Οσάμα"

Μια ταινία που είχα δει πριν λίγα χρόνια. Μέχρι εκείνη τη στιγμή νόμιζα πως ήξερα σε γενικές γραμμές και κατανοούσα (βάσει όσων είχα διαβάσει ή πληροφορηθεί μέσω συμβατικών πηγών πληροφόρησης) την "κοσμοθεωρία" του "βαριού", θεοκρατικού Ισλάμ με τις ανάλογες κοινωνικές επιπτώσεις. Όπως τις κυρίαρχες κοινωνικές συνθήκες και καταστάσεις που επικρατούσαν στο "βασίλειο" των Ταλιμπάν.
("Να'ναι καλά" το ΙΚΙΛ ή ΙSIS, το ισλαμικό χαλιφάτο που όπου "κατσικώνεται", διά της πιο σκληρής βίας και ασύλληπτης φρίκης, επαναφέρει τα πράγματα στο "σωστό δρόμο" του "Θεού"-Κλειτοριδεκτομή ή όταν η ανθρώπινη βαρβαρότητα και βλακεία γίνονται καθεστώς!)

Η ταινία με τίτλο "Οσάμα", (2003)του Σεντίχ Μπαρμάκ, εντούτοις μου άφησε ένα μούδιασμα στο στομάχι και ένα φορτίο πικρίας απ'το οποίο ίσως και ποτέ δεν απαλλάχτηκα...

Ας αρχίσουμε από τα βασικά

Κατανοώ/μπαίνω στην θέση του άλλου

Ερχόμαστε να ζήσουμε και κανείς μας δεν ξέρει τι παθήματα ήρθε για να περάσει. Η πλειοψηφία των ανθρώπων πιστεύει ακράδαντα ότι όπως προγραμματίσει ο καθένας την ζωή του, έτσι ακριβώς θα του κάτσει. Θεωρεί ότι είναι απολύτως στο χέρι του η διαδρομή και η έκβασή της, κι έτσι (αναγκαστικά) ζει αμέριμνος..

Μέσα στη μεγάλη νύχτα ας λάμψει το βλέμμα του πειρατή κι ας σπινθηρίσει η μαγιά του ονειροπόλου...

"Το ξέρεις πως είναι κερδισμένος τελικά
όποιος χαμογελάει μπροστά στην καρμανιόλα"
Γιάννης Αγγελάκας, "ο χαμένος τα παίρνει όλα"


 Μέσα στη μεγάλη νύχτα ας λάμψει το βλέμμα του πειρατή κι ας σπινθηρίσει η μαγιά του ονειροπόλου...

Τα σύννεφα αυτά βρέχουν οξύ και μέταλλο κάτω στη ρημαγμένη γη. Μανιτάρια φωτιάς, αέρια και δηλητήρια μετάλλαξης, συχνότητες παράλυσης, ραδιενεργά μοιρολόγια αντικαθιστούν τα τραγούδια και τα θροΐσματα των ανέμων, των φύλλων, των πουλιών και των παιδιών. Οι ερινύες, από μισάνθρωπα ιερατεία πληρωμένες κι ορμηνεμένες, χιμάνε πάνω στον άνθρωπο. Τα φίδια έχουν ξεχυθεί στους δρόμους με κροταλίσματα υπουλίας και συρίγματα μίσους, ουδείς θα μείνει αλώβητος!
 Οι σφαίρες των robocops σφυρίζουν απαίσια κι εξοστρακίζονται από σώμα σε σώμα. Μια ψυχρόαιμη παγωμένη φοβέρα, σαν απροσπέλαστη τάφρος γεμάτη έχιδνες και σκορπιούς, απλώνεται απειλητικά ανάμεσα στα βήματα και τους πιο αληθινούς πόθους των ανθρώπων. Μια ανέραστη γεροντοκόρη-δεσμοφύλακας κοινωνία, όλο βρώμικα κόλπα και τα ιερά αντικείμενα και γραφές της στα χέρια, αλυσοδένει και μαστιγώνει παραδειγματικά κάθε αυθεντικό σκίρτημα. Τα ίδια τα ένστικτα, τις χαρές, τους λογισμούς, την αρμονία, την αρμονία με τη φύση.
 Μια ταλαντούχα  σκοτεινή Μηχανή. Γεμάτη τεχνολογικά λαμπιόνια, οφθαλμολάγνες οθόνες και υψηλής ευκρίνειας μάτια και ακόμα και στους τοίχους στημένα αυτιά. Θωπεύει, ρουφιανεύει, οσμίζεται, δικάζει και καταδικάζει, κατασκευάζει ενόχους κι αποδιοπομπαίους τράγους.

Κλίμακα σοφίας

Σκέψου ότι υπάρχει κλίμακα σοφίας, αρχίζει με το 0 και η τελική γνώση είναι στο 10. Στο ζήτημα «ποιον να βλέπεις ανώτερό σου, να στέκεσαι πίσω του, να σκύβεις το κεφάλι», στην τελική γνώση (στο 10) υπάρχει το «κανείς». Όταν φτάσεις στο 10, ακόμα και τον Θεό ίσο σου τον βλέπεις (θαυμάζεις, αλλά δεν προσκυνάς).

Η ευθύνη και το τίμημα κάνουν τον άνθρωπο σωστό

Αν γίνει ένα έγκλημα μπρος στα μάτια σου θα πεις «δεν ανακατεύομαι, δεν μου πέφτει λόγος, δεν είναι δική μου δουλειά», και θα σιωπήσεις, θα συνεχίσεις να ζεις σαν ποτέ να μην το έγκλημα έγινε;

το νου σου, άνθρωπε!

Tο νου σου!

Έξω βροντάει κι αστράφτει αδιαφορία

φυσάει μιζέρια

βρέχει ξετσιπωσιά.

Δεν είναι μέτρο υγείας το να είσαι καλά προσαρμοσμένος σ'ένα βαθύτατα νοσηρό κόσμο

"Δεν είναι μέτρο υγείας το να είσαι καλά προσαρμοσμένος σ'ένα βαθύτατα νοσηρό κόσμο" ΚΡΙΣΝΑΜΟΥΡΤΙ

"Σε περισσότερα από 200.000 βρετανικά σχολεία υπάρχουν κάμερες στις τουαλέτες και τα αποδυτήρια! Στους βρετανικούς δρόμους οι κάμερες παρακολούθησης όχι μόνο μπορούν να εκφωνήσουν εντολές αλλά και να ακούν και να καταγράφουν τις συνομιλίες."

από ανάρτηση παλιότερη:
"Στις δε ΗΠΑ ψηφίστηκε το νομοσχέδιο για την Υγεία. Με συγκεκριμένες διατάξεις του, καθίσταται υποχρεωτική η εμφύτευση ηλεκτρονικού τσιπ σε κάθε Αμερικανό πολίτη!! Πολύ σύντομα 20 εκ των Πολιτειών είχαν προσφύγει στα δικαστήρια για την ακύρωση του νομοσχεδίου, που χαρακτήρισαν άκρως αντισυνταγματικό και προσβλητικό για την ελευθερία των Αμερικανών πολιτών.
 Βρετανία: Πλήρης παρακολούθηση πολιτών μέσω Google Earth
Εποχή ολικής παρακολούθησης όλων των πολιτών :

Να πώς οικοδομήθηκε το "απαραίτητο έθνος" - "Soldier Blue "

«…Σύμφωνα με τους Ινδιάνους, οι λευκοί είναι όλοι τρελοί. Μόνο οι τρελοί επιβεβαιώνουν την σκέψη με το κεφάλι τους. Αυτή η παρατήρηση με άφησε έκπληκτο και ρώτησα τον ινδιάνο αρχηγό να μου πει με τί σκεφτόταν αυτός. Μου απάντησε ότι σκεφτόταν με την καρδιά…».
Κάρλ Γκούσταβ Γιούνγκ



Να πώς οικοδομήθηκε το "Έπος της Αμερικανικής Δύσης"! Και το "μεγάλο - ή "απαραίτητο"- έθνος" που, σύμφωνα με τις διαβεβαιώσεις από παλιά διάφορων ταγών και ηγετών του, διατηρεί άριστες σχέσεις με τον ίδιο το Θεό κι εξασφαλισμένη τη θεϊκή επιδοκιμασία  στην πορεία προς την παγκόσμια ηγεμονία!

ένα αυτοκίνητο με παράξενους μέσα επιβάτες που δεν σταματάει να κινείται

Ένα τραγούδι...ένα ερέθισμα... ένα περίεργο κέντρισμα στο συνήθη, προγραμματισμένο τρόπο λειτουργίας των συνάψεων...

Και κάποιες αλανιάρικες, αξημέρωτες σκέψεις που κατακλύζουν συνωμοτικά το κεφάλι από το ρήγμα στο φράγμα του...

για ένα αυτοκίνητο με παράξενους μέσα επιβάτες, που δεν σταματάει να κινείται και να εναλάσσει τις εικόνες των δρόμων, κάνοντας και τους πιο άγονους και άνεϋ χρωμάτων να αποκτούν μια μυστική σημασία...
για αλήτικα, μαγικά, ατσαλάκωτα φτερά ...

Η διαχρονική πτώση του μαζάνθρωπου...

Γεμάτο αγκυλώσεις, αστοχίες, ακαθαρσίες, τραύματα και μονίμως κακοφορμισμένες πληγές...Κουβαλάνε ως ανυπόφορο φορτίο οι αιώνες χλωμοί στις πλάτες τους τη διαχρονική πτώση του ανθρώπινου είδους και το ιστορικά παγιωμένο συμβόλαιο που επικυρώνει την αντιεξελιχτική πορεία του ανθρώπινου ζώου: τον αγελαίο μαζάνθρωπο.

Αυτός που δεν γνωρίζει ακόμη την έννοια της ευθύνης του εαυτού του, που αρμονική ζωή γι'αυτόν μεταφράζεται σε επιβεβαιωση του εγωισμού του σε βάρος των ομοίων του και της φύσης. Που οι ήρωές του, τα σύμβολα, τα πρότυπά του δεν σταματούν να αναδεικνύονται οι ψυχασθενείς, οι βάρβαροι, οι ατάλαντοι, οι σωτήρες με τις καλές προθέσεις που ναυαγούν στην κόλαση, οι καπηλευτές, οι παραχαράκτες, οι εκπορνευτές, οι εκμεταλλευτές, οι απατεώνες του.

Λόγια των ανέμων

 

Απόψε οι άνεμοι
διχάζονται ανάμεσα σε κραυγές και ψιθύρους
που πιότερο θα'λεγες μοιάζουν με θρήνους.
Κι όσοι είναι μαθημένοι ν'ακούν
μαζί τους στροβιλίζονται στα πέρατα των κόσμων
και πότε άγρια σφυρίζουν
πότε αποκαμωμένοι θρηνούν:

Για τους ζητιάνους που θα'θελαν να'ναι άρχοντες.
Για τους άρχοντες που θα΄θελαν να'ναι θεοί.

Η κουλτούρα της βίας στο πετσί και την ψυχή...

 

Aυτή είναι η κουλτούρα της εποχής μας: η θέαση μέσω εντύπων κι οθόνων (τα "σοκαριστικά" βίντεο έχουν πάντα ιδιαίτερη αξία στη ζήτηση του κοινού και των χρηστών των social media και των "like" ή "dislike" από κάτω τους), από απόσταση "πολιτισμένης" ασφάλειας. Των όσων βίαιων και εξόφθαλμα παρανοϊκών συμβαίνουν μέσα στη φοβερή αρένα του κόσμου.

Μέσα στην "παγκοσμιοποιημένη γειτονιά" της αστραπιαίας και τεράστιας σε όγκο καταιγίδας εικόνας και αβάσταχτης στη διαχείρισή της πληροφορίας. Αλλά κανείς και πουθενά δεν είναι απόλυτα ασφαλής, μέσα σε ένα χαοτικό και αλληλοσυνδεόμενο σύστημα (μέσα κι από φαινομενικά ασύνδετες διαδρομές και υπόγεια κανάλια) όπως ο τεχνολογικά εξελιγμένος αλλά όλο και πιο απο-ανθρωπισμένος κόσμος μας.

Η κοινωνία της "φιλήσυχης σιωπής" και οι "κώδικες τιμής" της φυλακής

Διαβάζω σε άρθρα ότι όλοι σχεδόν γνώριζαν στη γειτονιά πως ο πατέρας-τέρας κακοποιούσε πριν δολοφονήσει φριχτά τη μικρούλα Άννυ, ωστόσο κανείς δεν μιλούσε και εισπράττω ως το συνήθη προβληματισμό το γνωστό ερώτημα "σε τι κοινωνία ζούμε;"

Αφού λοιπόν τίθενται κάθε φορά που συμβαίνει το ανείπωτο, το τραγικό, το ασύλληπτο, τέτοιου είδους απορίες, αν και περισσότερο μοιάζουν για μένα  με ρητορικά ερωτήματα, ας επιχειρήσω με καθόλου καλή διάθεση να δώσω κάποιες απαντήσεις.

Κι αυτές είναι ότι ζούμε στην κοινωνία της "φιλήσυχης σιωπής". Στην κοινωνία του "όλοι ήξεραν αλλά κανείς δεν μίλαγε". Στην κοινωνία του ζούμε ο ένας πάνω στον άλλο και μίλια μακριά από τον άλλο. Στην κοινωνία του φόβου για τα πάντα και τους πάντες:

Η σημασία της αφύπνισης της ποιητικής δύναμης της ζωής!

Στο θαυμάσιο βιβλίο του "Γράμμα στα παιδιά μου και στα παιδιά του κόσμου που έρχεται" (το διάβασα από τις εκδόσεις των ξένων), ο Βέλγος συγγραφέας και φιλόσοφος Ραούλ Βανεγκέμ προσδιορίζει ως αυθεντικές ανθρώπινες αξίες: " τη δημιουργικότητα και γενναιοδωρία, τη γνώση και την αλληλεγγύη, την επανεφεύρεση του έρωτα, τη συμμαχία με τη φύση και τη γιορτινή γοητεία της ζωής". Ειδικά αυτή η τελευταία φράση του με ελκύει κι εμπνέει ιδιαίτερα! Η "γιορτινή γοητεία της ζωής" εμπεριέχει διάχυτο το διονυσιακό στοιχείο-που τόσο πολύ εκτιμούσε ο Νίτσε- και ταιριάζει με λέξεις όπως "μέθεξη" ή φράσεις σαν τη "μέθη της ζωής". Οι οποίες νιώθεις, παρακινούμενος από την αλάνθαστη φωνή της ίδιας της φύσης σου, ότι εμπεριέχουν με τη σειρά τους το απόσταγμα της ουσίας της ζωής.

" Σπάσε την πραγματικότητα!"

 του ανιχνευτή


To μέχρι τώρα "φόντο":
Φαντασιώσεις κολοφώνων δόξας, ονειρώξεις χειροκροτημάτων κι ολονύχτιων περιπτύξεων με αιθέριες υπάρξεις (αρσενικές και θηλυκές), λόγια που αντιγράφουν άδεια κελύφη, ξεβαμμένα σφιχτά χαμόγελα, τρομαχτικοί μορφασμοί πίσω απ'τα φώτα, προσωπεία σοβαρότητας και κύρους κι από πίσω να χάσκουν άβυσσοι της πιο απίθανης αλαζονίας, της πιο προκλητικής απληστίας, της πιο πρωτοφανούς ανισότητας, της πιο σκληρής διαστροφής, της πιο μεγαλειώδους ανοησίας.

Ουρλιάζοντας...κι όχι από τρέλα!

Λένε οι Ινδιάνοι ότι οι λύκοι ουρλιάζουν στην πανσέληνο γιατί βλέπουν μέσα σ'αυτήν το χαμένο τους ταίρι!

Ίσως και οι άνθρωποι θα έπρεπε να ουρλιάζουν μαζί τους! Γυρεύοντας το χαμένο τους εαυτό και την αποκατάσταση της ενότητας μαζί του. Μ'αυτόν που...

...Που τα κελιά μέσα σε κελιά ενός καλωδιωμένου πολιτισμού...

ΟΛΑ ΑΣΤΕΓΑ! Εκτός από ένα..

"γιατί τι άλλο υπάρχει να κάνεις σ'αυτό τον κόσμο εκτός από το να βγάζεις χρήμα;"
από την ταινία  Le Capital (Το Κεφάλαιο) του Κώστα Γαβρά

Την καθηλωτική αυτή φωτογραφία τη βρήκα στο ΓΡΕΚΙ

Η λογική περιφέρεται άστεγη, σαν ρακένδυτος κλοσάρ στους δρόμους των ευχολογίων περί ανάπτυξης κι ευημερίας. Η ανθρωπιά και η συμπόνοια επίσης. Η δικαιοσύνη χάσκει άφωνη και άστεγη μπροστά σε όλα όσα συμβαίνουν -ή δεν συμβαίνουν- στο όνομά της. Η αισθητική, ίσως η πιο σημαντική μονάδα μέτρησης ενός πολιτισμού, βολοδέρνει άστεγη μέσα στις εικόνες της μεγαλούπολης ή σωστότερα έξω από αυτές. Η ίδια η ψυχή του κόσμου περιφέρεται άστεγη, χωρίς φιλόξενα σάρκινα δοχεία να την υποδεχτούνε.

Αλλά δεν πειράζει!