ο ζητιάνος

γράφει ο Άκης κουστουλίδης

Άλλη μια μέρα πέρασε στο ίδιο μοτίβο της φύσης.

Η νύχτα άρχισε σιγά - σιγά να σβήνει μία - μία τις αχτίδες φωτός απλώνοντας όλο της το μυστήριο .

Το σκοτάδι έκρυψε το μοναδικό μονοπάτι που συνδέει τον κόσμο με το κατώφλι της καλύβας και ο ζητιάνος άναψε ένα κεράκι για να μπορεί να βλέπει την πανέμορφη ασχήμια της καλύβας του.

Έβγαλε από την σακούλα του ένα κουλούρι που του είχε δώσει το πρωί μια γριούλα, έριξε στο ποτήρι του λίγο κρασί, κοίταξε για λίγο τ΄αστέρια από τις χαραμάδες της καλύβας του, μονολόγησε ένα ευχαριστώ και άρχισε το πρώτο και τελευταίο γεύμα της μέρας του.

Ο μοναχικός θρήνος – το ζεϊμπέκικο

Το ζεϊμπέκικο δύσκολα χορεύεται. Δεν έχει βήματα· είναι ιερατικός χορός με εσωτερική ένταση και νόημα που ο χορευτής οφείλει να το γνωρίζει και να το σέβεται.

Είναι η σωματική έκφραση της ήττας. Η απελπισία της ζωής. Το ανεκπλήρωτο όνειρο. Είναι το «δεν τα βγάζω πέρα». Το κακό που βλέπεις να έρχεται. Το παράπονο των ψυχών που δεν προσαρμόστηκαν στην τάξη των άλλων.

Το ζεϊμπέκικο δεν χορεύεται ποτέ στην ψύχρα ει μη μόνον ως κούφια επίδειξη. Ο χορευτής πρέπει πρώτα «να γίνει», να φτιάξει κεφάλι με ποτά και όργανα, για να ανέβουν στην επιφάνεια αυτά που τον τρώνε. Η περιγραφή της προετοιμασίας είναι σαφής: